Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 oktober 2025
»Mijn schoenen aan,« zei Giles, terwijl hij zich tot hem keerde en grooten nadruk op het woord legde, »greep het geladen pistool, dat altijd gelijk met het zilvermandje boven komt en liep op mijn teenen naar zijn kamer. Brittles, zeg ik, toen ik hem wakker had gemaakt, je moet niet schrikken.« »Dat zei je,« merkte Brittles met zachte stem op.
Dat dan de duivel je.... je luie postwagens hale! wil ik zeggen,« zei de dokter en ging de keuken uit. Verhaalt een netelig geval. »Wie is daar?« vroeg Brittles, terwijl hij de deur zoo ver open deed als de ketting toeliet en naar buiten keek, met zijn hand de kaars beschermend. »Doe open,« zei de man buiten, »hier is de politie uit Bow Street, waar om gestuurd is vandaag.«
Brittles, die met een kruik ale in zijn hand zat, bevestigde alles, nog eer zijn meerdere het gezegd had. »Blijf maar zitten!« zei de dokter met zijn hand wuivend. »Asjeblieft mijnheer,« zei Mr. Giles. »Mevrouw wou, dat ik wat ale zou schenken, mijnheer, en ik had niets geen zin om in mijn kamertje te zitten, mijnheer, en wou graag gezelschap hebben; daarom ben ik maar hier met de anderen.«
»St!« antwoordde de jonge dame. »Je maakt tante weer net zoo aan 't schrikken als de dieven zelf. Is de arme man erg gewond?« »Hopeloos juffrouw,« antwoordde Giles met onbeschrijflijke trots. »Hij ziet er uit, of 't op z'n end loopt, juffrouw,« schreeuwde Brittles op dezelfde manier als te voren. »Komt u niet even naar hem kijken, juffrouw, eer hij soms doodgaat?«
»U bent net zoo'n groot kind als Brittles,« antwoordde Rose met een blos. »Nu,« zei de dokter, hartelijk lachend, »dat is zoo heel moeielijk niet. Maar om op den jongen terug te komen. Het voornaamste punt van onze overeenkomst moet nog besproken worden.
Heb je hier soms een koetshuis, waar 't rijtuig een minuut of vijf of tien in kan staan?« Toen Brittles bevestigend antwoordde en naar den stal wees, stapte de statige man terug naar het tuinhek en hielp zijn metgezel om het rijtuig te bezorgen, terwijl Brittles hem met groote bewondering bijlichtte.
»Dat is de kwestie niet,« zei de dokter op geheimzinnigen toon. »Mr. Giles, ben je protestant?« »Ja dokter, ik hoop 't ten minste,« stamelde Mr. Giles, die doodsbleek was geworden. »En wat ben jij, jongen?« vroeg de dokter en wendde zich plotseling tot Brittles. »Goeie hemel meneer!« antwoordde Brittles hevig verschrikt. »Ik.... ik ben 't zelfde als Mr. Giles, meneer.«
Brittles liet een zacht gemompel hooren, waarmee de heeren en dames in 't algemeen geacht werden hun voldoening uit te drukken over de minzaamheid van Mr. Giles. Mr. Giles keek met 't air van een beschermer om zich heen, alsof hij zeggen wilde, dat, zoo lang zij zich fatsoenlijk gedroegen, hij niet van hen weg zou gaan. »Hoe is 't vanavond met den patient, dokter?« vroeg Mr. Giles.
Na verschillende uitroepen van: »nu weet ik 't!« en »nu heb ik 't!« en vele herhalingen van de wandeling en het wenkbrauwfronsen, bleef hij eindelijk stokstijf staan en sprak: »Als u mij volle, onbeperkte volmacht geeft, om Giles en den kleinen Brittles wat angst aan te jagen, geloof ik, dat 't mij lukken zal.
Giles keek in twijfel naar Brittles; de constabel legde zijn hand achter zijn oor om het antwoord op te vangen; de twee vrouwen en de ketellapper bogen zich voorover om te luisteren; de dokter keek met scherpen blik om zich heen; toen de bel van het hek overging en tegelijk het geluid van wielen gehoord werd. »Daar zijn ze!« riep Brittles, blijkbaar zeer verlicht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek