Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
Maar in de kleine kamers van 't huis van Mevrouw Gottwald was het stil en treurig; de bel was omwikkeld en ze had een juffrouw genomen voor hulp in den winkel. Want kleine Marius werd erger. Dokter Bentzen had aan professor Lövdahl gezegd, dat men maar hopen moest, dat de jongen sterven zou: hij zou nooit zijn volle verstand terugkrijgen. Dat wist Mevrouw Gottwald niet.
Maar toen moesten Mevrouw With èn Mevrouw Bentzen beiden bekennen, dat ze wisten en heel, heel zeker wisten, want zij hadden beiden geïnformeerd, dat Mevrouw Wenche den avond had doorgebracht bij die zoogenaamde Mevrouw Gottwald, waar ze nu en dan een visite maakte Mevrouw Wenche bemoeide zich nu altijd 't liefst met menschen, waar een steekje aan los was.
Met afgewend gezicht boog hij zich over haar neer, nam haar op en droeg haar de kamers door naar haar bed. Toen hij de kaarsen weer naar de slaapkamer gebracht en nog eens rondgekeken had, ging hij naar boven en riep de dienstmeisjes. Een liep dadelijk naar buiten om Dr. Bentzen, een van de gemeente-artsen te roepen: Mevrouw was ziek, gevaarlijk ziek, 't ging om leven en dood.
Bentzen, de dienstmeisjes en Mevrouw Gottwald bleef er geen reden tot twijfel over. Anders zou het immers een feest geweest zijn voor al die vrome harten en vlugge, onvervaarde tongen, om alles wat dan ook! op het hoofd van die ongeloovige te laden zij, die zich met vrijdenkers ophield en nooit naar de kerk ging.
Abraham wierp zich in zijn armen en barstte in schreien uit, zoodat ze hem verder weg moesten brengen. Toen hij weer eenigszins in evenwicht gekomen was, zei Dr. Bentzen, die zich verkwikte met een glas portwijn: "Ik zal je wat in vertrouwen zeggen, mijn beste Abraham!
"Heb je haar muskus gegeven?" vroeg Dr. Bentzen wat verrast, terwijl hij zich over haar boog. "Ja, wat moest ik doen?" antwoordde de professor met een gebaar van radeloosheid; "ik was wanhopend en alleen even voor je kwam greep ik wat ik bij de hand had. Maar ze was zonder twijfel al dood toen ik het haar in den mond goot.
Abraham ging de huiskamer binnen om in de slaapkamer te komen. In de kamers zag hij Mevrouw Bentzen en verscheiden andere dames, die hij kende. Ze waren allen in 't zwart, en over de tafels en stoelen lag veel wit goed. Overal rook het naar muskus. Niets drong helder tot hem door, vóór hij bij zijn moeders bed stond. Daar lag zij: nu zag hij het.
"Pardon, Professor! ik maak gebruik van mijn kennis van uw huis, die ik nog uit mijn jongensjaren heb; ik wilde niet graag de kantoren doorgaan. Dr. Bentzen vertelde 't me; en toen meende ik, dat een bezoek van den predikant misschien de familie eenigszins goed kon doen; dit is immers een oogenblik een gebeurtenis zoo verblijdend in 't einde dat willen we ten minste bidden en hopen."
Kantoorwerk was hem nog altijd vreemd gebleven. Maar van 't eene werk naar het andere te gaan, met 't volk te praten, naar vrouw en kinderen te vragen, en vooral een beetje dokter te spelen dat was juist een werkje voor Abraham. Hij was zoo blij als hij hen mocht helpen in ziekte en bij ongelukken. Maar het moest een beetje in 't verborgen gaan, want Dr. Bentzen was de dokter van de onderneming.
Ik ben altijd bang voor Wenche's hart geweest; maar dat het zoo zou gaan....." Bentzen legde de hand op zijn schouder: "Wees een man Lövdahl wij beiden hebben al zoo vaak zulke dingen zien gebeuren, dat we ons sterk moeten toonen, als de slag ons zelf treft. Ik zie ook, dat je kalm bent en behalve dat je weet, Goddank! waar je de beste troost op den duur kunt vinden."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek