Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
Op deze plaats was de zee nog onstuimiger en de golven stoven tot op het dek. De negers waren voor, bij de vaten geposteerd, en wachtten op de orders van den leerling. "Stort de traan uit!" riep Dick Sand. Als door tooverij bedaarde de zee onder deze olie, al werd zij in het volgende oogenblik woedender dan ooit.
Daarna legde hij het op de tafel neer en zei tot Cyprianus met uiterst bedaarde stem: "Dat, dat is de grootste diamant, die ter wereld bestaat!" "Ja!.... de grootste," herhaalde Nathan. "Hij is twee of drie malen grooter dan de Kohinoor, de Berg van Licht, de prachtigste van de Engelsche kroonjuweelen, die honderd negen en zeventig karaten weegt!"
Weder kropen wij dien nacht dicht bijeen om ons warm te houden, terwijl de buitenste man het lijk, bij wijze van deken, tegen zich aan legde. Dien nacht bedaarde de storm, en tegen den morgen was het weer opgeklaard. De wind was nog steeds uit eene ongunstige streek, en naar ons schip op te boksen was onmogelijk.
Waren er ook al eenige meer bedaarde ridders, zooals Gervaas Van Praet, die zich tegen zulke algemeene verdelging der inwoners van een groot gedeelte des lands verklaarden, allen waren het evenwel eens, dat van de Erembalds en hunne aanhangers en vrienden geen enkele mocht gespaard worden.
Zij reikte mij de hand: "Ik heb mijn wensch," zeide zij: "het was bij dag." Saartje hield zich schuw op een afstand en was geheel van haar stuk. Zij snikte hevig en viel op een stoel bij de tafel neer. Juffrouw De Groot poogde vruchteloos haar iets te doen gebruiken. Toen zij eindelijk wat bedaarde, wilde zij de doode zien.
Toen naderde Jondrette de tafel, boog zich met over de borst gekruiste armen over de kaars, bracht zijn hoekige kin dicht bij het bedaarde gezicht van den heer Leblanc, en naderde hem zoo dicht mogelijk, zonder dat de heer Leblanc achteruit week, en in deze houding van een wild dier dat zijn prooi bespringt, riep hij: "Ik heet niet Fabantou, ik heet niet Jondrette, ik heet Thénardier! ik ben de herbergier van Montfermeil! hoort ge wel?
"O Tom, nu ziet gij er zoo grappig uit." Tom zag haar met een stillen, welwillenden glimlach aan, en scheen zich op zijne bedaarde manier evenzeer met de grap te vermaken als zijne kleine meesteres. Toen hij zijn meester zag, sloeg hij smeekend de oogen naar hem op, alsof hij verschooning wilde vragen. "Hoe kunt gij haar dat toelaten?" zeide Ophelia. "Waarom niet?" vroeg St. Clare.
Zij naderden het hoe langer hoe meer, stormden eindelijk hals over hoofd de openstaande deur binnen en vielen dankbaar en uitgeput in de donkere schuilplaats neer. Langzamerhand bedaarde het kloppen van hun hart en Tom fluisterde: "Huckleberry, wat denk jij, dat er op staat?" "Als dokter Robinson sterft, loopt het op hangen uit." "Denk je dat wezenlijk." "Wel, ik weet het zeker, Tom."
Zij was een bedaarde, stille vrouw, die den tijd toen zij zich wijden kon aan de opvoeding harer kinderen, den vurigen Hippias, Barine en Helena, den gelukkigste haars levens noemde. De laatste woonde nu al sinds jaren bij haar grootouders, en verzorgde hen met de meeste toewijding. Zij was altijd gemakkelijker te leiden geweest dan haar oudere zuster en broeder.
Er was iets rustigs en afgemetens in de stem en de bedaarde bewegingen van dezen forschen man met de breede schouders en de hooge gestalte. Wel was hij nog niet eens diep in de veertig, maar zijn grijze haren en zijn geheele wijze van optreden die achting afdwong, schenen een hoogeren leeftijd aan te duiden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek