Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
En het hoofd buigend, voelde zij dat toch één hulp haar altijd bleef, de hulp van Hem, zonder Wiens hulp de sterkste zwak is en op Zijn hulp bleef zij vertrouwen, met Hem zou ze sterk wezen. Zoo hield zij moed en volhardde, den raad der barones volgend op een wijze, die deze, haars ondanks, zou getroffen hebben, indien zij er getuige van had kunnen zijn. Gemakkelijk was het niet.
Door een soort schrik bevangen trad zij op haar toe; maar de barones lachte haar zacht en vriendelijk te gemoet en zei met een weeke, verteederde stem: "O, Rozeke, dat doet mij toch genoegen dat ge mij ook eens komt bezoeken; ik heb al zoo dikwijls aan u gedacht," En zij verzocht Rozeke naast haar te komen zitten, terwijl het nonnetje, ingetogen en bescheiden, even wegging.
Maar dáár dáár ja, dat was zijn stap in de gang; "Nelly," riep de jonge barones met half gesmoorde stem, en het jonge meisje vloog op en naar de deur, die geopend werd een man trad binnen. "Army!" jubelde de zuster. "Army!" klonk het ook van de lippen der moeder, "Army, zijt gij het?" "Ja, mama," antwoordde hij met doffe stem, als dwong hij zich met moeite om kalm te schijnen.
Ik vond Tieka nog zoo klein voor al die akeligheid, maar de barones was dit blijkbaar niet met mij eens en Tieka zelf was gelukkig niet zoo heel erg onder den indruk!
Een pijnlijke stilte volgde, toen de vleugeldeuren achter de hooge gestalte der oude barones dicht vielen. Hij, die het gewaagd had, de trotsche vrouw tegen te spreken, wier woord een bevel voor alle huisgenooten was, hij stond in zoo rustige houding voor den haard, en staarde zoo onverschillig in de vlammen, alsof er niets gebeurd was.
"Wat zou ik hem antwoorden!" besloot hij, terwijl hij met haastige schreden de kamer op en neer ging: "Het aanzoek is te vleiend; de partij is te schitterend. Je kent onze Jeannette; ik weet dat de titel van barones haar als een begeerd kleinood in de oogen blinkt; en Tolenveld beweerde dat hij van hare toestemming volkomen zeker was."
Achter meneer de pastoor drong de kudde der raadsleden. Mevrouw de barones glunderde van geluk, nog nooit was ze zoo mooi en verleidelijk geweest en zij drukte beurtelings al die ruwe handen, alsof 't van haar intiemste vrienden waren.
Zij zelve, vroeger zoo keurig-net, werd van lieverlede slordig. De jonge barones, die, hoewel zelve diep gedrukt en ziekelijk, haar nu en dan nog kwam opzoeken, maakte er eens opmerkingen over. Maar zelfs voor haar trok Rozeke machteloos de schouders op: zij kon 't niet helpen, zij was overweldigd, zij had het te druk, het kon haar niet meer schelen.
O, het is zeker nog niet te laat, mevrouw de barones!" riep zij smeekend, toen de oude dame, het hoofd op hare trotsche, onnavolgbare wijze in den nek werpend, haar voorbij ging. "Blijf, tot hij komt, genadige vrouw; zeg hem, dat hij geenerlei verplichting jegens mij heeft! Ik zelf maak hem vrij, opdat hij elders het geluk vinde, dat ik hem toch niet geven kan. Hij heeft mij immers niet lief.
De andere armstoel bleef ledig. Men zocht met den blik "mijnheer Fauchelevent". Hij was er niet meer. De heer Gillenormand riep tot Basque: "Weet gij, waar mijnheer Fauchelevent is?" "Mijnheer," antwoordde Basque, "zooeven heeft mijnheer Fauchelevent mij verzocht aan mijnheer te zeggen, dat zijn gewonde hand hem pijn deed en hij niet met mijnheer den baron en mevrouw de barones kon dineeren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek