Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
Grootvader vertelde maar grootmoeder moest, om hem te verstaan, haar oor haast op zijn mond leggen, zoo gedempt was grootvaders stem, dat bij den barbier een vreemdeling, wiens knevel werd ingekort, inmiddels zwaar had zitten schimpen op het dorp. Het was "een nest" en "een gat", had de vreemdeling gezegd. En ook nog andere verachtelijke dingen. Maar die wist grootvader niet alle meer.
Bij ons is de kinderwereld slechts vertegenwoordigd door één vijfjarig meisje, dat spoedig aller lieveling werd. Een verdienstelijk man aan boord is de barbier, die bovendien met de pianola de dansen der jongelui begeleidt en ook kleine reparaties aan kleedingstukken verricht. Er is ook gelegenheid, te laten wasschen en strijken, maar de Chinees, wien Dr.
Verder was er een splinternieuw hemd in, een paar oude schoenen van mijn vader en wat mij meer verheugde dan de heele rest, twintig realen, ingepakt in een stukje linnen. Dat waren mijn bezittingen. Gij ziet hoe meester Nicolaas, de barbier, rekende op mijn gewikstheid, daar hij mij met zoo weinig liet vertrekken.
Zoodra Zapata zijn hielen gelicht had, begon hij te gesticuleeren en te declameeren terwijl hij voortliep. Toen we dat zagen, begonnen de barbier en ik te fluiten om hem zijn debuut in herinnering te brengen. Ons gefluit trof zijn ooren en hij verbeeldde zich het gefluit te Madrid weer te hooren.
Deze belangrijke waarnemingen kunnen alleen in de moskee of bij den barbier aan huis geschieden: want de Oosterling acht het in strijd met alle regelen van wellevendheid, met ongedekten hoofde in het publiek te verschijnen.
Om echter aan deze klucht een goed einde te maken, brachten de pastoor en de barbier den ridder weer te bed, dekten hem warmpjes toe en merkten tot hunne blijdschap, dat hij van uitputting dadelijk insliep. Zij lieten hem rusten, traden voor de deur van de herberg, namen Sancho Panza mee en troostten hem, dat hij het hoofd van den reus niet had kunnen vinden.
"Ik ken hem bijna van buiten, daar ik hem onder weg verscheiden malen gelezen heb, en kan hem desnoods uit mijne memorie opschrijven," zei hij op onverschilligen toon. "Toe dan, zeg hem ons voor," antwoordde de barbier. "Wij willen hem dan later op papier brengen."
"Mijnheer," vroeg de barbier, "hoe zat de keizer te paard?" "Slecht. Hij wist niet van vallen. Daarom viel hij ook nooit." "Had hij fraaie paarden? hij moet fraaie paarden gehad hebben?" "Den dag dat hij mij het kruis gaf, heb ik zijn paard opgemerkt. 't Was een geheel witte merrie.
Maar in afwachting dat ik je dien dienst kan bewijzen, verzoek ik je dit kleine bewijs van mijn vriendschap te willen aanvaarden." Bij die laatste woorden gaf ik hem een beurs met ongeveer zestig pistolen. "O edelmoedige vriend!" riep de zoon van den barbier Nunez, "hoe kan ik den hemel genoeg danken, dat hij je dit hospitaal heeft doen betreden, dat ik nu kan verlaten!"
Ik geloof daarom niet, dat er velen waren, die iets tegen den man hadden, maar ik zou ook niemand kunnen opnoemen, die iets bijzonders voor hem gevoelde, behalve misschien zijn oude tante, wier eenige bloedverwant hij was, zijn barbier, wiens hulp hij dagelijks behoefde, en de hondenvriend, die tweemaal 's weeks zijn poedel, Caro geheeten, moest wasschen; want Dikhorst was even zindelijk op zijn hond, als op zichzelven, en dus kon men beiden tweemaal 's weeks gewasschen en helder aanschouwen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek