Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
"Wat er aan scheelt, Gräuben!" riep ik. In twee seconden en met drie volzinnen was het lieve meisje op de hoogte van de zaak. Zij zweeg gedurende eenige oogenblikken. Klopte haar hart gelijk het mijne? ik weet het niet; maar hare hand beefde niet in de mijne. Wij gingen wel honderd schreden ver zonder een woord te wisselen. "Axel!" zeide zij eindelijk. "Lieve Gräuben!"
Mijn oom rekende op de onderaardsche bronnen om hem weder aan te vullen; maar tot nu toe ontbraken zij geheel. Ik kon niet nalaten zijne aandacht op dit punt te vestigen. "Verwondert u dat gemis van bronnen?" zeide hij. "Zonder twijfel! het verontrust mij zelfs; wij hebben nog maar voor vijf dagen water." "Wees gerust, Axel! ik sta u borg dat wij water zullen vinden, zelfs meer dan ons lief is."
Zij spoorde mij er toe aan, en toch beminde zij mij! Ik was van mijn stuk gebracht en, waarom zou ik het verzwijgen? beschaamd. "Gräuben!" hernam ik, "wij zullen zien, of gij morgen nog zoo zult spreken." "Morgen, lieve Axel! zal ik spreken als van daag." Gräuben en ik, elkander bij de hand houdende, maar een diep stilzwijgen bewarende, vervolgden onzen weg.
"Goed! en de helft van den tijd, die tusschen mijne vraag en uw antwoord zal verloopen, zal den tijd aanwijzen, dien mijne stem noodig heeft om tot u te komen." "Zoo is het, oom!" "Zijt gij gereed?" "Ja!" "Welnu! geef acht! ik zal uw naam uitspreken." Ik leg mijn oor tegen den wand, en zoodra het woord "Axel" mij bereikte, antwoordde ik onmiddelijk "Axel" en wachtte.
"Het nauwkeurig te doen, ja!" antwoordde hij; "het is zelfs onmogelijk, omdat ik gedurende dien driedaagschen storm geen aanteekening heb kunnen houden van de snelheid en richting van het vlot; maar wij kunnen het toch wel bij gissing vinden." "De laatste waarneming is gedaan op het eilandje van den geyser...." "Op het eilandje Axel, mijn jongen!
Ik viel dus uit de wolken, toen mijn oom zeide: "Gij ziet al dien rook, Axel! welnu, hij bewijst, dat wij niets van de woede van den vulkaan hebben te vreezen!" "Nu nog fraaier!" riep ik.
Naarmate we vorderen, onderscheiden we beter den weg, dien we zullen volgen. Hij bestaat uit een enormen gletscher, die zich bij de Groote Barrière aansluit en tusschen de Frithiof-Nansenketen en die van Don Pedro Christophersen doorgaat. Over die grootsche ijsvlakte, die we den naam geven van Axel Heiberg, hopen we het bovenste plateau te bereiken.
Hij versiert niet alleen boezem en rug, maar geeft door de plooien met hooge schouders, die verder worden aangevuld met een onderstuk, een zeer eigenaardig postuur aan de vrouwengestalte, dat voor Axel kenmerkend is. De opspitsende schouders schijnen in de laatste halve eeuw in hoogte te zijn toegenomen. De rokkenomvang der vrouwen van Axel herinnert aan dien van Walcheren, is zelfs nog grooter.
Axel!, zijt gij het?" "Ja! ja!" antwoordde ik. "Arm kind! waar zijt gij?" "Verloren, in de zwartste duisternis!" "Maar uwe lamp?" "Is uit." "En de beek?" "Is verdwenen." "Axel! arme Axel! vat moed!" "Wacht even, ik ben uitgeput; ik heb geene kracht meer om te antwoorden. Maar spreek gij!" "Houd moed," hernam mijn oom, "spreek niet; luister naar mij.
"Veertig seconden," zeide nu mijn oom; "er zijn veertig seconden tusschen de beide woorden verloopen; het geluid besteedt dus twintig seconden om den afstand tusschen ons te doorloopen. Berekend op duizend en twintig voet per seconde, maakt het twintig duizend vier honderd voet uit of één en vijf achtste uur gaans." "Ruim anderhalf uur gaans!" klaagde ik. "Welnu! daar is overkomen aan, Axel!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek