Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 november 2025
Ik overwon het afgrijzen, dat mij het gezicht van dit beest inboezemde, en begon het met een potlood uit te teekenen. "Het is misschien hetzelfde als dat van de Alecton," zei Koenraad. "Neen," antwoordde de Amerikaan, "deze is in zijn geheel, en de ander had zijn staart verloren." "Dat is geen reden," antwoordde ik.
Een andermaal zullen wij slagen, en van avond zal ik als het moet...." "Welke is de richting van den Nautilus?" vroeg ik. "Ik weet het niet," antwoordde Ned. "Welnu, om twaalf uur zullen wij het te weten komen, als de zonshoogte wordt genomen." De Amerikaan ging naar Koenraad terug.
Ware ik in ernst van plan geweest den Amerikaan achter te laten, dan zou het gedrag van den armen Mungo mijn besef van plicht weer hebben doen ontwaken. Ik beval Thompson, die de sloep stuurde, het roer aan stuurboord en de boot weer langs zijde van het schip te leggen.
Laat ons dus die arme walvisschen met vrede laten; zij hebben reeds genoeg met hunne natuurlijke vijanden, de pot- zwaard- en zaagvisschen te doen, zonder dat gij er u mee hoeft te bemoeien." Men kan zich voorstellen welk gezicht de Amerikaan bij deze zedeles trok. Het was den moriaan gewasschen, om zulk een reden aan een visscher te willen opgeven.
Toen hij zijn moeder in 't oog kreeg, liep hij naar haar toe. Mevr. Weldon omhelsde hem teeder. "Wat een aardige, kleine jongen!" zei de Amerikaan. "Dat's mijn zoon," antwoordde Mevr. Weldon. "O! mevrouw Weldon, u moet u dubbel ongerust gemaakt hebben, nu uw kind in al uw gevaren deelde!" "God heeft hem gespaard, zoowel als ons, mijnheer Harris," antwoordde Mevr. Weldon.
Niemand onzer zal ooit het vreeselijk tooneel van dien 20sten April vergeten; ik heb het opgeschreven onder den indruk eener hevige gemoedsbeweging. Later heb ik dat verhaal nog eens nagezien; ik heb het Koenraad en den Amerikaan voorgelezen; zij vonden het feit nauwkeurig genoeg beschreven, doch zeiden dat het den indruk nog niet genoeg terug gaf.
Wat mij aangaat, ik zal met groote spijt een reis zien eindigen, waartoe zoo weinig menschen in de gelegenheid zijn geweest." "Maar weet gij wel, mijnheer Aronnax," vroeg de Amerikaan, "dat wij nu haast drie maanden op dien Nautilus gevangen zitten." "Neen, Ned, dat weet ik niet, ik wil het niet weten, en ik tel niet eens de dagen of de uren." "En wat zal het einde zijn?"
Hij was het met zijn vrienden op dat punt eens, dat de onbekende een Engelschman of een Amerikaan moest zijn, want de naam Britannia gaf alle reden dit te vermoeden en onder dien verwaarloosden baard en dat verwarde haar meende de ingenieur overigens het Anglo-Saxische type te herkennen.
De Amerikaan nam kalm den zakdoek uit zijn zak, en sloeg het stof van zijn lange laarzen. »Jij praat van goede trouw, goede trouw in een goudstad Marling, hoe krijg je 't in je hersens? 't Is allemaal kool, wat ik je zeg!" »De Boeren hebben in jou een goeiën pleitbezorger," zeide Charles, niet zonder bitterheid. »En Rhodes in jou," antwoordde de Amerikaan met de grootste kalmte. »Rhodes?
"Het zal niet lang duren!" zeide de Amerikaan, en met eene lens gewapend stak hij een hoop dood hout in den brand, dat weldra, helder opflikkerde. Gedurende dien tijd zochten Koen en ik de beste vruchten van den broodboom bijeen. Enkelen waren nog niet rijp genoeg, en haar dikke bast omvatte een wit, doch weinig vezelig merg.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek