United States or Samoa ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Dat is hoeveel had ik ook weer?" "Veertien," hielp Nel. "Dat is dus zestien en ik zelf. Ja, 'k hèb honger, maar ook haast, net als Kee, dus ook maar twee. Kom, nu zal ik de rest smeren. Wat is zoo'n huishouding toch "onmogelijk" druk," zei ze, Fritsjes boterham in smalle reepjes snijdende. "Je komt gewoon niet klaar." "Ziezoo, daar ben ik weer," zei mijnheer Van Brakel.
»Wanneer gaan we er heen, pa?« »Als 't Mei is, Nel.« »Dat duurt nog zoo lang«, zei 't meisje. »Maar ruim drie weken meer.« »Dat is erg lang; wat zeg jij, Jo?« »IJselijk lang,« antwoordde Jo. »Hoe lang blijven we er, pa?« »Tot de mooie dagen voorbij zijn. Als de herfststormen waaien, gaan we naar Amsterdam terug.« »Wat een lange tijd! En gaan we dan bij de boeren wonen?
»Wel, Dirkie," hervatte de ander, »je bent nog maar een kind, en het is je niet ten kwade te duiden, dat je hart nog week is. Maar wat ik vragen wil is dit: als hij een blanke, en wij Zulu's waren, zou de blanke dan niet zonder verzuim naar de eeuwigheid zijn gezonden?" »Dat zal ik niet betwisten," zei Nel, »maar dwaas zou het zijn de Zulu te doden. Wij weten niet wat hij te zeggen heeft.
»Ik had het nooit weggegeven«, zei Nel tegen Klaas. »Och....«, zei Klaas. Toen keek hij naar de dikke, bloedroode hand van Jo. En hij voelde geen spijt, dat hij z'n liefste konijntje aan z'n vriendje gegeven had. Hij hield nog vier bonte over, en Jo had zich zoo bezeerd.... Vogelgeluk. Meneer Veenhof had een nestje gevonden.
"Ziezoo, schattepoes, zeg nu eens of ik je niet een mooie kuif heb gemaakt: wacht, ik zal je even optillen voor den spiegel. Die Door ook met haar geplas, hé? Je kunt bijna niet in den spiegel zien, zoo heeft zij hem besputterd." "Kijk toch eens. Zie je waar dat op lijkt?" zei Door, met een druipnat gezicht naar een plas op de waschtafel wijzende. Leen en Nel keken en keken.
In de laatste verdienen de aandacht de zeer smaakvolle dekoratie uit de zestiende eeuw en een fraaie schoorsteen, door twee thermen gedragen. "E tradizione," zegt de inscriptie, "che queste ristaurate sale ospitassero nel secolo XVI la bellissima Bianca Capello."
Eindelijk legde Klaas de konijnen weer in d'r nestje en sloot het hok. »Over veertien dagen zijn ze groot«, zei hij. »Dan kunnen ze bij de oude vandaan. Zullen we nou spelen?« Jo en Nel wilden graag, maar ze moesten 't even thuis vragen. Nu, pa en moe vonden het goed, dat ze kennis maakten met d'r buurtjes. »Maar om half zes thuis wezen, hoor; anders vind je den hond in den pot.
"Je weet wel, die dame, bij wie we vandaag die tollen en de sigaar kochten." "O ja, dat zou leuk zijn," zei Nel, nog niet geheel bekomen. "Ik zou hem allerlei versjes leeren; te beginnen met: "'t Is vacantie, 't blijft vacantie" enz." "Meen maar niet, dat dat zoo gemakkelijk zou gaan.
»Hij zal wel thuis komen, kinderen. Echt waar, 't is beter, dat ik binnen de deur blijf.« »Dan mogen wij ook niet«, zuchtte Nel. »En we hadden er nog wel op gerekend. Als u uw diksten mantel aantrekt....« Mevrouw dacht even na. Ze begreep wel, dat het voor de kinderen een heele teleurstelling was, als ze hun vader niet van den trein mochten halen.
»Heb je wel eens mooier gezien?« vroeg Klaas met trots. »Nee, nooit«, zei Jo. Hij streek met z'n vingers over 't donzige kopje en lichtte de fijne oortjes even op. »Ik wou, dat ik er ook zoo een had.« »Ik wil het toch niet missen«, zei Klaas. Dat begrepen Jo en Nel best. »Maar dit zijn toch ook lieve diertjes«, zei Nel. »Kijk ze eens bij mekaar kruipen. Ze worden koud.«
Woord Van De Dag