Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 november 2025
'k hoor De kleine, klare, zilvren luit waarmee De jonge Geest speelt in de Morgenster. Nu moet gij gaan. Uw paarden zullen rusten Vanavond tot zoolang zeg 'k u vaarwel. Het luide diep roept mij juist nu naar huis, Om het te voeden met azuren kalmte Uit de smaragden urnen, die voor eeuwig Gevuld, neven mijn troon staan.
Luister, hoe iedre rust ook is gevuld Met onder-noten, klare, zilvren tonen, IJzig en hel en die ontwaken doen, Die door de zinnen boren naar de ziel, En daarin leven; als de scherpe sterren Boren door de kristallen winterlucht En staren naar zichzelf in zee weerspiegeld.
Piet Hein is wel niet de grootste, maar zeker de meest populaire der Nederlandsche admiraals, welks naam ieder kent als: Den winnaar van des Ibers zilvren vloot, Die aan Brazieljes kust op Spanje zegepraalde, Een oogst van lauwren won en met zijn bloed betaalde, zooals Helmers het uitdrukt.
En God ziet toe, hoe ons wuft leeven vlucht, maar van zijn strengen mond valt geen gerucht. Wie eens uw watervelden heeft aanschouwd o zee! waaroover zilvren glanzen glijen en zag uw eindelooze golvenrijen aanstrijken van de kimme, grijs en goud,
Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door den nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht ... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtsche streken, Klaar als ster in licht zoû breken, Zonder smet van taal of teeken God in elk van ons.
Doch van den lach is glimlach dageraad, En klinkt uw lach, hoe drinken hem mijne ooren! De vreugde vaart door pols en vezel rond, En met geloken oog zie ’k uw gelaat, Zoo zonnig: ’k meen uw zilvren lach te hooren, Wanneer ik roerloos wacht op de’ uchtendstond....
Een droom als maneschijn in zilvren wade En breedgewiekt, heeft mij, toen ik verwezen, In dons gedompeld, in de rust mij baadde, Met elpen staf een kindekijn gewezen: Het lachte, en bij dien lach, wiens wedergade Slechts in de zuivre zonne wordt geprezen, Wolkte als een nevel weg al ’t zwarte en kwade, Dat in mij mort... ’t Is me in een zucht ontrezen.
Hij weet niet, dat iemand hem ziet. Hij licht een plank op uit den vloer, legt 't geld daar onder en gaat weer heen. Maar de Majoor licht snel dezelfde plank op. Och, wat een geld! 't Eene pakje muntbiljetten naast 't andere en daar tusschen in lederen zakjes met geld, vol zilvren munten. De Majoor neemt juist zooveel zilver, als hij voor een kogel noodig heeft; 't overige laat hij liggen.
Weiden der eindeloosheid, en haar beden, Om één te wezen met het Al-zijn, kweelen Weer ging, heel diep-inwendig, als zoovelen Dat sinds hun vroegste, droefste jaren deden.... Doch Shelley lachte en riep, terwijl hij schudde 't Jong hoofd dat lachen scheen als zilvren bellen: "Gij moet niet langer meer uw Zelf wreed kwellen, "Gij liept nooit mede met de doffe kudde
Asagao tokkelde de samisen . Liefelijk en zacht zong zij: "De stroom van zilvren regen viel, zij bevochtigde d'arme winde, De zachte dauw op de blaadjes en bloemen werd door de afgunstige zonne verwijderd." Komagawa luisterde gespannen toe, verlangend te mogen spreken, verlangend zijn liefde te openbaren, maar hij bleef zwijgen, omdat zijn slecht opgevoede reisgenoot in de kamer bleef.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek