Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
De rozen glanzen in de maan En onderdoor een donk'ren boom Waar glimp-geschijn in schilfert, Zie ik de verre bergen staan In fijnen droom Verzilverd. De rozen glanzen zijig, 't is Alsof zij zelve stralen, Een teêrgeurende lichternis Hoog in de zilvren zale....
Hier komen ons de zangen van Helene Swarth voor den geest, als zij de blanke duinen met haar dichteroog ziet: De zilvren wolken zijn als cherubijnen, Die spelemeien in de blauwe lucht. In teeder amethyst van mistgordijnen Wijkt, ver in zee, de laatste meeuwenvlucht.
Zijn hand Zwaait een trillenden manestraal, wiens punt De macht heeft om den steven van den wagen Te sturen op zijn wielgelijke wolken; Die, wen zij wentlen over gras en bloemen En waatren, klanken wekken, even zoet Als zilvren dauw zijn zangerige regen.
Een vrouwe-hoofd als was zoo wit, 't Ivoren voorhoofd blinkend In 't maanlicht, en om 't grijze haar Een wit-zij sluiertje, zoo zit De oude voor dit teêr altaar Van berge' en witte rozelaar In zilvren nacht verzinkend.... Zij rust en peinst, het kindeke is te slapen, Maar in haar zuiv'ren geest lacht het, herschapen, Bij zil'vren nacht als bij den gouden dag.
"Zilvren stroom, wiens golfgewiegel Voortrolt van 't Ardensche woud Tot aan 't bruisend Noorderzout; Oogbekoorbre waterspiegel, In wiens helder vloedkristal Vesten, breed van schans en wal, Steden, rijk aan kooptrezoren, Blij heur beeltenis zien gloren.
LYSANDER. Ons plan zij, Helena, u toevertrouwd, Als morgen nacht zich Phoebe weer beschouwt, Haar zilvren aanschijn spieglend in den vliet, Dauwdruppels spreidend over gras en riet, En duisternis de vlucht verbergen zal, Verlaten wij ter sluik Athene's wal.
Hij mikt alsof hij den grooten beer aan den hemel moet schieten, ook wel de wagen genoemd, die in een kring om de poolster draait, en niet een beer, die op 't veld loopt. En 't schot gaat af met een knal, die over heel Gurlita Klätt gehoord wordt. Maar hoe hij ook gemikt had de beer viel. Zoo gaat het, als men met zilvren kogels schiet. Men treft den beer in het hart al mikt men ook op den wagen.
En hij liet diep in zich gedachte dringen, en tot zijn hart bezonk de wetenschap. En van buiten klonken jubelgeruchten. Want in het weven van de zon klonk stil en was een zilvren zee geroezemoes. En hij dwaalde uit, zooals een vogel vliegt, in de zilvren en verre werklijkheid, en zag een schaduw van wat hij kon doen, als een vogel zwart door wit voorbij schieten.
Hij zag niet veel, het was ook niet zoozeer wat hij zag, hoewel 't was echt gouden licht als de zon, als een gloeiende bakkersoven. Maar 't was dat heerlijke gevoel wat door hem zelf heenstroomde als hij er naar keek, daarom was het zoo heerlijk in dien droom. Terwijl hij er naar keek, stroomde het door zijn rug, zilvren stroomen nieuwe gedachten.
Waar hoog met zilvren letters stond geschreeven der aarde schoonste en heiligste gedicht, in eeuwge sneeuw en fonklend gletscher-licht, was niet dan duister neevelgrauw gebleeven, dat onontraadseld, onverstaan, onttoog het woord der bergen aan mijn dorstend oog.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek