Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Hij woonde toen in Amsterdam en had acht kinderen. Zijn zoon Adriaan was zeeman, evenals zijn vader. Een andere zoon, Engel genaamd, koos eveneens die loopbaan, en zou weldra zijn eersten tocht op het zilte nat ondernemen. Adriaan stierf jong als luitenant ter zee.
Daar doe je wijs aan. Wat zal ik zeggen: hadden wij allen één zin, wij liepen allen één weg. De knaap zal dus zeeman worden?" "Met Gods hulp, ja. Maar, beste Klaas! Je weet best, wat voor verleiding er op zee is. Wil je den knaap tot vader strekken?" "Of ik dat wil? Dat behoef je niet te vragen. Ik beloof het je." En dit zeggende, drukte de ronde zeeman de hand van zijn broeder.
Recht in de rij staan zij, met zware stampers, het uitgegoten cement vast te stampen, onder toezicht van den mandoer, een grooten, pikzwarten neger, in hemelsblauwen broek en wit hemd, die als een zeeman op het schommelende scheepsdek, wijdbeens staat, en zijn orders geeft op een bootmansfluitje. De cementen vloer wordt de bedding van het water dat naar den uitwoelbak stroomt.
"Mijnheer Cyrus!" riep de zeeman uit, "onze werkdagen zijn geteld, en wanneer gij ook heengaat, hebben wij vier armen minder! "Wij komen den volgenden morgen terug," antwoordde Cyrus Smith, "maar ik moet noodzakelijk naar de kraal.... Ik wil weten hoe het met de uitbarsting gesteld is." "De uitbarsting! de uitbarsting!" bromde Pencroff.
"Dat is waar, mijnheer Cyrus," antwoordde de zeeman. "Maak dus uw plan, de werklieden zijn gereed, en ik geloof dat wij aan Ayrton een goede hulp zullen hebben." Cyrus Smith deelde zijn plan aan zijn metgezellen mede, die het allen met hem eens waren.
Maar dit deed hij met al de omzichtigheid, kracht en moed waarover de bekwaamste zeeman slechts kan beschikken en hoe minder hij mènsch scheen te blijven, des te meer moest zijn scheepsvolk erkennen, dat zijn kunde en ervarenheid als zééman toenam. Hij werd echter zoo karig met woorden, dat zij geen wóórd van hem hoorden of het moest een bevel zijn.
»O, zoo, dat is voldoende; als gij onder lord Edward gediend hebt, dan moet gij wel op de hoogte zijn." Ik begreep de afgunstige en schimpende wijze, waarop dit gezegd werd, en bereidde mij daarom voor op een zwaren strijd, overtuigd, dat deze man, die volstrekt geen zeeman was, het hoogst aangenaam zou vinden, een van lord Edward's adelborsten te kunnen afwijzen.
De reporter stond naast hem en zeide: "Luister Pencroff, luister." De zeeman luisterde aandachtig, maar geen enkel geluid dan het loeien van den storm trof zijn oor. "Het is de wind," zeide hij. "Neen," antwoordde Gideon Spilett, terwijl hij opnieuw luisterde, "ik meen iets gehoord te hebben...." "Wat dan?" "Het blaffen van een hond!" "Een hond!" riep Pencroff uit, terwijl hij overeind sprong.
"Dan zullen wij dezen keer alles zaaien," zeide de zeeman, "behalve een klein gedeelte voor reserve." "Ja, Pencroff, en indien de volgende oogst een evenredige hoeveelheid geeft zullen wij vier duizend schepels hebben." "En wij zullen brood eten?" "Wij zullen brood eten." "Maar daartoe hebben wij een molen noodig." "Wij zullen een molen maken."
De neger antwoordde hem niet, maar trad op den zeeman toe, sloot hem in zijn armen en riep uit: "Ja, ja, het Michiel is, Michiel, mijn oude vriend! O, wat ikke blij ben, dat ikke jou nog eens mag zien. Dat ikke jaren lang gewenscht heeft! Maar ikke nooit gedacht had zóó." "Mijn goede, goede Jan!" zeide De Ruyter, terwijl hij hem hartelijk de hand drukte. "Wel ouder geworden, maar niets veranderd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek