Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Alles bloeide, leefde, kwam tot rijpheid. Zachte, goud-trillende windjes streelden de bladen, ruischten rond met den zang van een vogel, heenstervend boven de schuinte van het dak. De zon was overal. Bij de groep boomen, links van het huis, stond een purper-bruine beuk, waarvan de bladen zich tintten als donker paarlemoer, door den wind in de zon op en neêr wuivend.
En verder was er niets dan de eindeloos-lange, kronkelende dijkweg beplant met knotwilgen, en hier en daar een moerassige waterplas met wuivend riet en opgekuifde schuimkammetjes onder den ijzigen, snerpenden wind.
Het was een Zondag, populieren suisden Als verre zeeën boven ons, De weien droegen 't wuivend dons Van duizend duizend witbepluisde Zilveren zaden; 't blauw verschiet Week duist'rend, achter 't hooge riet.
Peinzend wendde ik mijn gelaat naar buiten, staarde naar de blauwe lucht, als verwachtte ik dáár antwoord te vinden op de onstuimige vragen mijner ziel. Onbewust volgden mijne oogen de vaart der wolken door 't luchtruim; ze verdwenen achter wuivend klappergroen.
Over heindeverre weiden, Onder hemelhooge luchten, Duiken, schuilen zachte nesten, Wuiven nesten heen en weder, Wuiven, wuiven zij hun teeder Broedsel tusschen aard en hemel. Over wuivend verre weiden, In de zee van wind en luchten, Stijgen, duiken vlugge vogels, Duiken, duiken zij ter neder, Brengen voedsel voor hun teeder Broedsel tusschen aard en hemel.
Helle zwaaide met zijn roode muts en zond kushanden, zoolang hij de boot met zijn oogjes volgen kon. Doch het laatst wat zij zag, was de groote zachte hoed van oom Frans, dien hij zonder ophouden groetend en wuivend door de lucht zwaaide. De frissche, zuivere berglucht van Modum oefende een uitstekende geneeskracht op haar geschokt zenuwgestel uit.
«Bravo, mijn jongen," jubelde de boer, «over twee jaren zult ge staan tegenover een anderen stier, en gij zult hem dooden." Beneden zijn oogen ging de banderillero voorbij op een sukkeldrafje, met wuivend handgebaar dankend voor de toejuichingen. Nu en dan bukte hij naar den grond, wanneer een sigaar van boven gesmeten, voor zijn voeten viel in den loop.
Zeker zal hy aan 't strand gestaan hebben, wuivend met muts of doek, en roepend, schreiend, vloekend, smeekend... waanzinnig van woede, van berouw, van angst, van ongegronde hoop, en van 't besef vooral dat er voor hem niets te hopen viel.
Het was Sigurd, het kind der Volsungs, de beste der besten was 't, Hij reed van het Noord en de bergen, en werd mijn zomergast, Mijn vriend, mijn bezworen broeder, hij reed door het wuivend vuur, En won mij der Glorie Vorstinne, en schonk mijn verlangst mij dat uur, Hij was de roem der wereld, de hoop van die werden gekneld, De steun der simple lieden, de hamer der sterken, de held; Ja, vaak in de toekomst vertelt men 't verhaal van wat hij deed, En ik, ook ik, zal 't vertellen, als komt den Niblungen Leed; Want ik zat 's nachts in mijn rusting, en toen 't licht was ver over 't land, Versloeg ik Sigurd, mijn broeder, en keek naar het werk mijner hand.
In de koele schaduw, onder het zacht wuivend en suizend bladerengewelf van een trosje hooge populieren, die daar als een eilandje van veilige gezelligheid, midden in de uitgestrekte weilanden tusschen de twee kasteelen stonden, speelden de jonge koewachtertjes een groot gedeelte van den dag allerlei koewachtersspelletjes, slechts met verstrooide oogen wakend op hun wijze, kalme beesten, die aldoor, áldoor graasden en hun waakzaamheid bijna niet noodig hadden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek