Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juli 2025
"Ik verzoek u, mijnheer de Raadpensionaris," zeide de Prins kalm, maar met fonkelende oogen, "Hunnen Edel-Groot-Mogenden mijn dank te brengen voor hunne goedheid, en hun te verzekeren, dat ik alle pogingen zal aanwenden, om mij die goedheid zooveel mogelijk waardig te maken." "Zulke gevoelens vereeren den afstammeling van den grooten Zwijger," zeide De Witt.
Dominé De Witt nam zijn hoed af, drukte een witten zakdoek tegen het voorhoofd, en liet zich op de ouderwetsche sofa vallen. Het loopen in den zonnegloed van een warmen Augustusmorgen had hem verhit. Hij wachtte nog een oogenblik, voordat hij sprak, en knikte allervriendelijkst. Zijn gelaat drukte goedheid en berusting uit, om de dunne lippen speelde somtijds bij het spreken een geestige lach.
Zij zag een rijzig jongmensch vóór zich staan met den ministerrok vol goud borduursel.... Haastig antwoordde zij: »Laat meneer De Witt je dan zeggen, hoe hij het hebben wil!" André, die, wat er ook met hem in het verloopen jaar was voorgevallen, altijd zijne gezonde opgeruimdheid had bewaard, toonde zich onmiddellijk bereid. De drie De Mildes luisterden aandachtig.
Professor Van Dam heeft u zeer dringend bij mij aanbevolen! Uwe loopbaan aan de universiteit was zeer eervol, meneer De Witt! Ik ben vast overtuigd, dat het u niet minder goed zal gaan in uwe ~carrière~ als ambtenaar!" Op dit oogenblik kwam de bode geheimzinnig om den hoek gluren, en murmelde iets binnensmonds. De secretaris-generaal knikte. André stond op.
"Overigens houden wij, Zuijlestein en ik, ons bezig met het repeteeren van het vroeger geleerde." "En het lezen van de brieven, u door den Engelschen gezant ter hand gesteld?" vervolgde De Witt ietwat scherp en onverwacht, om den Prins in verwarring te brengen en hem zoo de bekentenis te ontwringen, die hij van hem hoopte te hooren. Hij had echter buiten den waard gerekend.
Alleen de vrienden van de familie De Witt verstonden het geheim zijner welsprekendheid ten volle, en menig oog dwaalde naar de bank, waar André naast Betsy zat, terwijl Letje aan de zijde van mevrouw Muller Belmonte had plaats genomen. Zij vormden eene zeer schilderachtige groep. André scheen ontroerd en overgelukkig tevens. Zijne donkerbruine oogen schitterden van tevredenheid.
De Prins denkt een oogenblik na. Zijn gelaat verheldert zich. "Die vraag is gemakkelijk op te lossen, mijnheer De Witt." "En hoe zult gij dat doen?" De Prins zegt het hem: maar daar ik gaarne zag, dat ook mijne lezers er hunne krachten aan beproefden, zoo deel ik het hun niet mede. "Zeer goed," zegt De Witt. "En hoe komt het dan, dat Uwe Hoogheid nu zoo vlug in het oplossen is?"
Wat in zijn voordeel sprak, was, dat hij zeer beschonken geweest was, en dat hij geheel uit eigen' beweging het geld had geleverd, en ook het paard van den "chasseur" door hem, zonder omwegen, werd aangewezen, als zich in de schuur van den bakker Witt bevindende.
Onderweg ontmoette hij bakker Witt, die met een' vracht koren naar den molen reed en zeide: "Wel Hendrik, rijd maar bij mij aan; met den avond ben ik weêr t'huis, dan praten we een beetje samen." Wel ja! wel ja! 't Was al lang avond, en de bakker was al lang t'huis; maar Hendrik was nog altijd bij den ouden heer op het slot.
Wij lezen zooveel Engelsch en Fransch, dat wij onze Hollandsche auteurs verwaarloozen!" »Het is nu bijna tien jaren geleden, dat onze beste prozaschrijver dezen wensch bij wijze van verzuchting uitsprak in het tijdschrift »De Gids". Misschien is het u toen ontgaan, freule!" »Zoo is het, meneer De Witt!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek