Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Doch den anderen dag was zijn hoop weder groeiend, scheen 'm z'n opstanding tegen 'n god of je 'm als bijbelding, wraakzuchtigen smaus, als liefde-galmend kwakzalver òf als de natuur in 'r rijpe wonderen zag een verstandeloos ding, kweeksel nog van de dagen toen Druif 'm vertelde van 'n wezen boven en buiten de menschen. Wist-ie niet beter? En als-ie a
Z'n stroef-verlept hoofd in de voelloosheid der handen leggend, den warmen neus-adem terugsnuivend, wist-ie alleen dat-ie wanhopig-moe, afgestompt van herinnering was. Pijnlijk-kreunend trok-ie de beenen op de bank en 't hoofd, af-zakkend, zocht 'n steun bij de kou van het hout. De wind snee in de lauwte van z'n broekspijpen, joeg onder 't vest de hoed, schuin-geplet rukte met de waaiingen mee.
Opstaand, dof-week van 't lange gesnik, liet-ie de aardplek waar z'n lichaam 'n dauw had gedonkerd, achter zich. Hinkend, voorzichtig gaand, de gladdingen mijdend, liep-ie terug, dood-op, maar helder-rustig van denken, triestig zinnend wat-ie zou doen. Zoo fel, zoo krankzinnig-buldrend was z'n smart geweest, zoo groot was de afmatting geworden, dat-ie ademde als altijd, avond-moe dacht als altijd. Hij zou naar 't Toevluchtsoord voor onbehuisden, bij 't Casino gaan hij had nog tien cente. En dan morgen, as-ie wakker werd slapen zóú-ie, slapen zóo as-ie lee, slapen in één verdooving door , morgen as-ie de ouwe kracht weer had, zou-ie overleggen, besluiten. Z'n woede, z'n dolle bezetenheid, was-ie kwijt. In 't Park, tegen den grond, den ijzeren grond, krimpend, had-ie bij 't vizioen van 't vijftien-, zestien-, zeventien-jarig goor mannetje hoe oud-ie was, wist-ie niet 't oud-verlept kereltje dat dezelfde lippen gezoend had, dat ontuchtig 'r lichaam had bezeten, 's nachts op het bultig matras , in 't Park had-ie als 'n woest beest z'n mond langs de harde modderranden geschuierd, spoegend en kwijlend. De heete herinnering aan de lippen, de tanden die in bijslaap bij 'n broer hadden gelegen, most-ie van zich af braken, most-ie uit de slijmende na-voeling scheuren. Als Joozep bij 'm geweest was, had-ie 'm met den klauwenden greep van z'n handen geworgd, had-ie den nek van den jongen als 'n roofdier met groen-lichtende oogen besprongen, had-ie 'm met gil-lachende hakken den neus en den mond en den schedel vertrapt. Dat was voorbij. Dat kwam niet meer terug. Leeg van smart kon-ie nog enkel diep, eindeloos meelijden voelen, deed 't gebeurde als 'n verre huivering aan, als 'n vormloos ding, dat 'm in z'n rustige uitgeputheid nauwlijks meer kwelde. Nou begreep-ie volkomen. Nou zag-ie 'r doen, 'r kijken, 'r lachen in 'n tragisch, noodlottig verband. Tóen had-ie 'r 't allereerst ontmoet, bij Suikerpeer, 'r driestheidjes opgelet, zich gestooten an 'r oogen later in de hal van de school bij 'r brutaal terugkijken, 'r gemeenen lach, 'r leunen tegen de zuil, was ze al zonder weerstand geweest, hadden z'n handen klam-zweetig gebeefd later, op z'n kamer na 't heengaan van Saartje, h
Het zwiepte 'm wakker. "Kameraden," zei hij nog eens. De woorden stamelden z'n mond uit, kurkachtig-droog, z'n lippen trilden, z'n tong bewoog moeilijk, kromp stug naar de keel. Nou wist-ie dat-ie sprak, maar de zin was 'm vreemd. Alles knapte door z'n hersenen toch praatte hij, verward, snel, onsamenhangend dingen brauwend die hij niet had willen zeggen, phrases beginnend die hij niet te eindigen wist zoekend naar 'n slot dat verglipte, kreeglig-verwriemeld in den veeldradigen angst dat-ie zou blijven steken. Zelf hoorde hij kl
"Wist-ie niets?" vroeg Go, en begon weer te snikken, als ze zich den ouden man voorstelde, alleen in z'n huis, die opeens hoort: "uw zoon... dood." Ze klemde krampachtig de handen voor haar gezicht. Lou gaf haar wat water, huilde zelf kinder-hard mee, terwijl ze fluisterde: "Stil nou, Gootje, je maakt je ziek.... toe, huil nou niet," en toen zelf doorsnikte, het hoofd op haar schouder.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek