Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 mei 2025
"Vier duizend pond voor het op de been houden van een oud wijf!" riep Wilson uit. "Ja, 't is verduiveld goed betaald, Wilson, ik wensch je geluk." "Wat ben ik den vader van onzen Rustig toch veel dank verschuldigd!" merkte de kapitein na eenig zwijgen op.
"Te leelijk, hoor!" "Eva Wilson?" "Boe, die blauwkous kan ik niet uitstaan." "Haar logéetje dan?.... Die moet puissant rijk zijn." "Maar de dochter van een parvenu!" antwoordde hij, zijn trotsch gelaat vol minachting. "Laura van Vuren dan?" "Dat coquette schepsel! Laat een ander daarmee in zijn ongeluk loopen!.... Och neen, Luus, houd maar op.
Weldra was de Harpij onder zeil en richtte den steven naar Kaap de Gata, waar kapitein Wilson een paar Spaansche schepen hoopte in te rekenen, om daarna koers te zetten naar Toulon, waar hij bevelen van den admiraal zou ontvangen.
Jack at dus aan tafel bij den gouverneur en nam les in het Spaansch en Italiaansch, zoolang de Harpij opgelapt werd. Nog eer het schip klaar was, kwam er een vaartuig van de vloot met last aan kapitein Wilson om zich naar Mahon te begeven en een transport, dat daar lag, uit te zenden, ten einde de vloot van levende ossen te voorzien.
Ofschoon kapitein Wilson zich niet met dit gesprek inliet, hoorde hij toch wat er gezegd werd en stemde er volkomen mee in; maar hij kon 't met zichzelf nog niet eens worden wat hij doen moest; al die menschen ellendig laten omkomen, of zoo'n bende schurken tegen de maatschappij los te laten. Na eenige overweging besloot hij tot het laatste.
Lang kon echter de tegenstand niet duren en weldra was het Russisch fregat in handen der Engelschen. Zoodra het dek opgeruimd was, liet kapitein Wilson de luiken sluiten en gaf aan een deel zijner manschappen last aan boord van het veroverde vaartuig te blijven, terwijl hij zelf zich haastte onderzoek te gaan doen naar den toestand van zijn eigen schip.
"Met uw verlof, kapitein Wilson, het is me hoogst onaangenaam, dat ik verplicht ben mij over iemand te beklagen, maar hier meneer Rustig heeft goed gevonden uitdrukkingen tegen mij te bezigen, die voor een fatsoenlijk mensch in 't geheel niet passen en bovendien heeft hij me een schop gegeven, zoodat ik door het luik ben getuimeld." "Is dat waar, meneer Rustig?" "Ja, meneer," antwoordde Jack.
Daarop werd meneer Jolliffe gehoord en eindelijk ook meneer Smallsole ondervraagd, waarna de kapitein en de eerste luitenant alleen gelaten werden. "'t Is toch maar waar, Sawbridge," zei kapitein Wilson, "dat elke afwijking van den rechten weg ons onherroepelijk in de klem brengt. Ik heb verkeerd gehandeld.
Butler van Oakland in het graafschap Shelby." "Ja wel ja wel, Mijnheer," antwoordde Mr. Wilson, gelijk iemand die in een droom spreekt. Juist kwam een negerjongen binnen, om te zeggen dat Mijnheers kamer gereed was.
Meneer Easthupp nam met veel zwier zijn hoed af, maakte een buiging en begaf zich langs de groote trap naar beneden. "Meneer Rustig," zei kapitein Wilson, "gij moet weten, dat de voorschriften van den dienst, waaraan wij allen gelijkelijk gebonden zijn, niet veroorloven dat een officier zich op eigen hand recht verschaft.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek