United States or Armenia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Na de geweren geladen te hebben, richtten allen zich naar den oever der rivier. Mevr. Weldon, Tom en Actéon bleven bij den ingang der grot, waar de kleine Jack en Nan zich nog bevonden. De zon kwam op.
Als u met mij wilt gaan, zult u er goed ontvangen worden, en de middelen van vervoer om naar Atacama te reizen, zullen u daar niet ontbreken. Mijn broeder zal ze u met genoegen verschaffen." Dit aanbod uit eigen beweging gedaan, nam Mevr. Weldon zeer voor den Amerikaan in, die zich nu tot haar richtte met de vraag: "Zijn deze negers uw slaven?" En hij wees op Tom en zijn kameraden.
'k Zeg u nogmaals, er is in 't geheel geen gevaar voor ons en dus ook niet voor u." Mevrouw Weldon was volkomen gerust gesteld en drong nu niet meer aan. Kapitein Hull nam nu dadelijk maatregelen om den walvisch te vangen. Hij wist bij ondervinding dat de jacht op deze soort van walvisschen met vrij ernstige moeilijkheden gepaard gaat en hij wilde deze allen trachten te voorkomen.
"Ik moet er u wel zeer geluk mee wenschen!" antwoordde Harris op een toon dien Mevr. Weldon niet ernstig genoeg vond. "Ook op dezen grond van Bolivia hebben we geen slaven. Ge hebt dus niets te vreezen en ge kunt even vrij hier rondwandelen als in de Staten van Nieuw-Engeland." Op dit oogenblik kwam de kleine Jack, gevolgd door Nan, de grot uit, zich de oogen wrijvende.
Die betreurenswaardige aanhoudende windstilten gaven kapitein Hull vrij veel zorg, niet omdat hij zich ongerust maakte over een paar weken vertraging op een reis van Nieuw-Zeeland naar Valparaiso, maar wegens de groote vermoeienis die deze vertraging voor zijn passagiers zou hebben. Evenwel beklaagde Mevr. Weldon zich niet en verdroeg het onaangename van haren toestand zeer geduldig.
Dien zelfden dag liet zich ook, onder de middaghalte een gefluit in de lucht hooren, zoo vreemd klinkend, dat Mevr. Weldon er zich ongerust over maakte. "Wat is dat?" vroeg zij, opspringende. "Een slang!" riep Dick Sand, terwijl hij met zijn geladen geweer zich voor Mevr. Weldon wierp.
"Ja.... ja!...." riep de kleine Jack, "we zullen hem redden!.... 'k zal hem te eten geven!.... Hij zal veel van ons houden.... Mama, 'k zal een stukje suiker voor hem gaan halen!....." "Blijf hier, mijn kind," antwoordde Mevr. Weldon glimlachende. "Me dunkt, 't arme dier moet haast van honger sterven en 't zal liever een goed stuk vleesch hebben dan je stukje suiker!"
Weldon op de knieën, met de handen ten hemel opgeheven. "Laat ons bidden!" zei de vrome vrouw. De kleine Jack knielde weenende bij zijne moeder. Het arme kind had alles begrepen. Dick Sand, Nan, Tom en de andere negers stonden overeind met gebogen hoofd. Allen herhaalden bij zich zelven het gebed dat Mevr.
Maar zijn onweerstaanbaar visschersinstinct en vooral de vurige begeerte zijn lading traan aan te vullen en aan de verplichtingen te voldoen die James W. Weldon te Valparaiso had aangegaan, dat alles vuurde hem aan het avontuur te wagen. Daarenboven was de zee op 't oogenblik zoo bijzonder geschikt om een walvisch te vervolgen.
"Zeer vreemd, dat is zeker!" mompelde Mevr. Weldon. "Wat doet Negoro?" vroeg zij. "Hij doet, wat Dingo doet," antwoordde Dick Sand. "Hij komt, hij gaat!.... Maar in alle geval, is hij hier vrij. 'k Heb het recht niet meer hem bevelen te geven. Zijn dienst is geëindigd met het stranden van den Pelgrim!"
Woord Van De Dag