United States or Oman ? Vote for the TOP Country of the Week !
Het breken van dit tweede kompas kon blijkbaar aan niemand geweten worden, maar het kon treurige gevolgen hebben. Dick nam dus alle mogelijke maatregelen om het tweede kompas voor ongelukken te bewaren. Tot nog toe ging, behalve dat, alles goed aan boord van den Pelgrim. Toen Mevr. Weldon zag hoe kalm en bedaard Dick Sand was, had ook zij haar vertrouwen teruggekregen.
Maar er is een ernstiger zaak te bespreken, die der levensmiddelen namelijk. Ik heb slechts het hoog noodige om de hacienda van San-Felice te bereiken...." "Wat dat aangaat, mijnheer Harris," antwoordde Mevr. Weldon, "we hebben gelukkig meer dan genoeg levensmiddelen en 't zal ons genoegen doen ze met u te deelen."
Toen ontsnapte aan Sand een smartelijke kreet; hij verliet onmiddellijk het dek en begaf zich haastig naar de kajuit waar Mevr. Weldon met den kleinen Jack, Nan en Neef Benedictus zich ophielden. "Een eiland! 't was maar een eiland!" zeide hij. "Een eiland, Dick! maar welk?" vroeg Mevr. Weldon. "De kaart zal 't ons zeggen." En even heengaande, kwam hij met de kaart terug.
Weldon, wier beproevingen met de landing zouden ophouden, Tom en zijn kameraden, die eindelijk het Amerikaansche vasteland weder zouden betreden, en zelfs neef Benedictus, die hoopte een rijke verzameling nieuwe insecten bijeen te garen. Alleen Negoro verscheen niet. Iedereen zag toen wat Dick Sand gezien had, deze zeer duidelijk, gene stellig meenende dat zij het zagen.
Weldon op, "mag men hopen dat de bemanning van dit vaartuig opgenomen is door hen die het aangezeild hebben." "'t Is te hopen, mevrouw Weldon," antwoordde kapitein Hull, "of de equipage moet zich, na de botsing met zijn eigen sloepen gered hebben, als het aanzeilende schip althans zijn koers vervolgd heeft 'tgeen helaas! somtijds gebeurt!" "Hoe is 't mogelijk!
Men zou gezegd hebben dat zijn geblaf zich niet meer tot hen richtte die hem naderden. Gold het de matrozen of passagiers die in het schip opgesloten waren? "Zou er zich dan aan boord een schipbreukeling bevinden, die het overleefd heeft?" zei Mevr. Weldon bij zich zelve. De boot van den Pelgrim bereikte met eenige riemslagen de omgeslagen kiel.
"Dat is lafhartig!" gilde Uncle Prudent, die buiten zichzelven van woede was. "Waarlijk?" vroeg Robur hoonend. "Dat is misbruik van macht maken en daartegen zal ik op andere wijze protesteeren dan enkel met woorden." "Protesteert! Wat kan mij dat schelen!" "Ik zal mij wreken, ingenieur Robur!" "Welnu, wreekt u, president van Weldon Institute!" "Ik zal mij wreken op u en op al de uwen!"
Noch zijn equipage, noch hij zelf konden zulk een verzoeking weerstaan. De tocht zou op die wijze nog goed kunnen worden en deze laatste beweegreden was het vooral die hem alle bedenkingen over het hoofd deed zien. Kapitein Hull richtte zich naar de valreep. "Veel geluk!" wenschte Mevr. Weldon hem. "Heb dank, mevrouw Weldon!"
"Spreek niet, Tom!" herhaalde Dick Sand. "Voor mevrouw Weldon, voor ons allen, zwijg!" En de leerling nam den ouden neger mede. Een andere plaats op eenigen afstand, werd nu gekozen en voor den nacht in gereedheid gebracht. Ofschoon de maaltijd toebereid was, had niemand lust er deel aan te nemen.
"'t Is waar, de reis is wat lang," antwoordde Harris, "maar 'k heb daar op een honderd of wat schreden van den oever een paard dat ik ter beschikking van mevrouw Weldon en haar zoon wilde stellen.
Woord Van De Dag