Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juni 2025
Doch de wijze grijsaard van Vredenoord begreep dien strijd, en hij zeide met diep ernstige stem: »Zult gij de heilige zaak, waarvoor uw kind zijn leven waagt, bederven door er de Engelschen door te laten? En is God, Die ons niet handelt naar onze zonden, niet machtig, om uw kind te bewaren?"
Tusschen die hoog opgeschoten gomboomen lag de hoeve »Vredenoord", waar baas Dirk Kloppers woonde. Hij zag reeds het blinken der zinken daken tusschen het groene loover door. Er werd een zekere spanning zichtbaar op het gelaat van den Engelschman. Misschien sproot ze voort uit innerlijke ontroering. Immers hij kende »Vredenoord".
Ik kom juist van Grootvader; achter gindsche heuvelen houdt hij toezicht bij het scheren van onze schapen." Terwijl wijst zij met de hand den kant uit, van waar zij gekomen is. »En Jan Kloppers, uw oom?" »Hij is al sedert elf jaar getrouwd, en woont ook op Vredenoord.
Doch zij moesten zich haasten, want reeds vielen de eerste zware regendruppelen, en een plotseling opgestoken stormwind gierde over het open veld en zweepte de reusachtige gomboomen op baas Kloppers' erf. De hemel verduisterde zich, en een machtige donderslag rolde als de heraut van het naderende onweer vol majesteit hoog boven Vredenoord heen.
»'t Is een roofvogel," zegt Lena; »ik kan zelfs zijn vleugelslag onderscheiden." »En blijf je nu in de Transvaal?" vraagt het meisje plotseling. »Dat is mijn voorloopig voornemen," antwoordt Marling. »Bij ons?" vraagt zij; »op Vredenoord?" »Bij jullie?" lacht hij »zeker om een Transvaalsche Boer te worden?
In den regel placht zij tegen den dag, dat de baas van Vredenoord werd terug verwacht, door het raam der bovenwoning uit te kijken, en zag zij dan de witte, golvende manen van den schimmel, dan ging zij den naderende vlug tegemoet. Doch dezen keer ziet de oude Voortrekker niets, en Vredenoord schijnt doodsch en verlaten.
»Ik verlang naar Vredenoord, mijn dochterke," antwoordt hij mild en vriendelijk. Hij zegt dit weer op zoo'n bizonderen toon. Lena wil hem vragen; »Bedoelt gij het aardsche of het hemelsche Vredenoord?" doch zij kan het woord niet over haar lippen krijgen. En nog een laatste handdruk aan al de familieleden, een laatst vaarwel, en de ruiterstoet zet zich opnieuw in beweging, het noorden in.
Hij neemt het glas, gevuld met den edelen, Afrikaanschen wijn, met vaste hand op, en werpt het met een harden slag tegen den vloer, dat het in duizend scherven vliegt. Charles Marling stond op het achtererf van Vredenoord, bij de schamele, ronde kafferhutten, en staarde verstrooid naar de kleine, zwarte kroeskoppen, die luid kraaiend in het mulle, gele zand lagen te wentelen.
Werkelijk, daar staan de voorletters van zijn naam nog duidelijk in de ruwe schors: C. M. Den morgen voor zijn vertrek uit Vredenoord had hij er die letters met zijn zakmes ingesneden 't was, alsof het gisteren was gebeurd, en toch waren er dertien jaren over heen gegaan. Zoo snel gaat de tijd. Nu staart hij den weg uit, die den zijne snijdt; eerst links, dan rechts.
»Dan zult gij van Vredenoord gaan met de verzekering, dat ik aan u in trouwe vriendschap zal blijven denken mijn leven lang." »En meer niet, Lena?" Zij schudde het hoofd. »Meer niet," zeide zij. »Maar het loopt misschien beter af dan gij vermoedt," liet zij er op volgen, en zij zag Charles Marling aan met een blik vol hoop en moed. Zoo gingen zij dan te samen den grijsaard opzoeken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek