Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
"Welnu, men zal u hier wijn brengen", zeide de veldheer. "Verveel u niet, mher Vos, terwijl ik alles ga bereiden tot onzen geheimen optocht naar Brugge." Met deze woorden verliet hij de kamer, bij welker deur onmiddellijk eenige wapenlieden verschenen. Disdir zette zich dichter bij de tafel en legde het hoofd op de handen. Een glimlach speelde op zijne lippen; hij zegevierde!
Als men u aanziet, gaat iemand het hart open. U geniet het leven en ik verveel mij." "Hoe kan u zich vervelen? U behoort tot den interessantsten kring van Petersburg," zeide Anna. "Het is mogelijk, dat voor hen, die niet tot ons behooren, het leven nog vervelender is, maar wij, ik tenminste ben in het geheel niet lustig te moede, altijd verveling, schrikkelijke verveling."
Je wordt net zoo romanesk als Lili... Ik heb niets... Ik verveel me alleen, ik verlang naar vroolijkheid... Zoo, dag Janneman!... Janbroêr was binnengekomen, eenigszins verbaasd. Wat zitten jullie hier met je drieën te koekeloeren? Zeker over heeren te praten! riep hij met eene luidruchtige, brutale stem. Heb je ooit zoo een wijsheid gehoord! antwoordde Marie en sloeg haar handen in elkaâr.
En daarenboven een vuil, leelijk, triestig, vervelend bordeel. Ik verveel mij in Parijs, gruwelijk, grenzeloos, buiten alle proportie. 't Liefst blijf ik er gansch alleen in mijn sombere hôtelkamer zitten, als een verschuwde uil in zijn hok, in stom-verslagen roerloosheid wachtend tot ik er weer uit zal geraken.
Hoewel ik er dus ver van af ben mij te amuseeren, verveel ik mij ook niet. Ten eerste heb ik bezigheid, maar bovendien smaak ik een genot, veel beter en verhevener dan het gezelschapsleven mij ooit had kunnen schenken: ik leef in vrede met mijn geweten, ik begin mij zelf te kennen en goede en edele gevoelens ontwaken in mij.
Als in den Kaukasus twee officieren van denzelfden stand elkaar ontmoeten, is de eerste vraag die bij hen opkomt, deze: »Waarom zijt gij hier?" Op deze onuitgesproken vraag scheen hij te willen antwoorden. Wanneer zal er toch een einde komen aan dien veldtocht? zeide hij traag. Ik verveel mij. Neen, ik niet, antwoordde ik. In het garnizoen verveelt men zich nog meer.
"Ik!" riep hij uit, als achtte hij zulk een veronderstelling van onwelzijn van een kloek man een beleediging. "Maak je niet bezorgd, hoor!.... Neen, ik heb tegenwoordig het land, dat is het. Ik verveel mij." "Waarom trouw je toch niet?" "Ja.... God!.... maar met wie?" riep hij uit, met een gebaar van wanhoop. "Och kom, ieder wil je graag hebben, en er zijn toch meisjes genoeg!"
"Jongen, wat verveel je me vannacht," was zijn antwoord. "Wat is er nu weer?" "Vader, komt de zon vast elken morgen weer op?" vroeg Jantje met iets twijfelmoedigs in zijne stem. "Wel ja, Jan, vast en zeker, hoor! Als je maar geduld hebt." "Maar Vader, is-ie nog nooit eens weggebleven?" "Neen, nog nooit," zei Dik met een zucht. "Kijk maar door het raam. 't Wordt nu ook al wat lichter.
"Stil, Dorus! zoo moog je niet spreken; je hebt ongelijk," antwoordde Augusta, terwijl ze haar hand op zijn arm lei. "Ben ik dan nu nog een kermisklant?" "Neen, dat niet, maar je bent somtijds wel wat ruw." "Ben ik dan een heiden, zooals zij zegt, omdat ik me in de kerk verveel en liever thuis viool studeer?" "En waarom ga je er dan naar toe?"
»Wat gaat dat heerlijk!» riep Pieter ons toe, terwijl hij opstond en zich van zijne kleêren begon te ontdoen. »Ik kom er ook in; hier verveel ik me, en 't schijnt me zóó prettig toe. Jelui komt er toch nog niet uit?» »O neen,» zei Bob, terwijl hij met eene behendige beweging Karels voet greep en hem eene duikeling liet maken, »nog lang niet, Pieter, kom er maar bij!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek