Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juli 2025
Zij was wel het zingend vogeltje gebleven; maar het zong vreemde wijzen, wijzen van een ongeraden land waar 't een ongeziene zonne had geleerd. Pastoor Doening meende dat het versch geluk, in haar, nog slapende tonen had gewekt en dat zij naderhand met een rijker hart van al dat uitheemsch wijde zou terugkeeren. Hij zei 't zoo aan Vere, die 't met een droevig lachje ontving.
Maar ik zal mijne belofte niet houden, hoort ge? niet houden, zoo gauw ik weet dat hij ook Francine ellendig maakt. Open toch eindelijk uwe oogen! Willen wij zwijgen? Het is best. Er zijn sommige roekeloosheden, die ik niet met kalmte kan aanhooren. Alleen nog dit, eer ik u aan uwe kalmte overlaat: waar is het briefje dat Vere ontving? Sörge.... Reeds in Sörge's handen. Ik dacht het waarachtig!
Daar zij echter op tafel haar sleutels had zien liggen, een bosje kleine sleutels aan een zilveren ring, dezelfde die zij eenmaal Frans Ferelijn had toevertrouwd, zocht zij er het sleuteltje van de doos uit en opende die. Zij vond er tal van brieven, vergeeld van papier, brieven van oude schoolvriendinnen, brieven van tante Vere, geschreven ten tijde dat zij op kostschool was geweest.
Te halfzes, binst dat Vere peinzend in de violette duisternis zat, werd voor het diner gescheld, gelijk op iederen dag; maar, vlugger dan op andere, kwam eene oude meid Vere's plaats innemen nevens de stille wieg. Vere trad langzaam de trap af en wilde recht de eetzaal ingaan. In het voorportaal stond, met een groot pak, de oude Ko op haar te wachten.
"Hoe nu, Mijne Heeren!" zeide Maurits: "wat is uw oogmerk? als ware Amadissen de wapenen op te vatten en mij te verlaten om een schoone vrouw te gaan wreken?" "Pardon, votre Excellence!!" zeide Bethune; "maar ik bekrijp, en vrai chevalier Français, te moeten omhels la cause van de bedrukte beauté." "A child murdered!" riep Vere: "het roept om wraak to the Lord!"
Het rijtuig stond stil. Het wachtte bij de trap en werd seffens doorgezonden. De koude najaarswind zat hen op den rug en ze gingen vóor het vuur in de eetzaal zitten. Vere, zei hij na een tijdje, wat zoudt ge doen als ik u niet meer liefhad? Ik zou daar in berusten, dat ik niets gedaan heb om uwe liefde te breken ....
Hij sprak Vere aan, drukte in hare oogen zijn vredigen blik, bewaarde op zijne driftlooze lippen het onmerkbaar glimlachje, dat het beweeglijk slot was van zijne stille geheimzinnigheid. Hij liet over zijne effene woorden alsof 't geen inzicht was en zonder erg gebeurde de intonatie drukken van iets dat hij nochtans niet zeide en duidelijk beteekenen liet: Gij zoekt redenen om mij te haten.
Elize, al ratelde zij, scheen van haar te houden en oom Daniël, al was zijn galante hoffelijkheid wat koud, eveneens. Wel kreeg zij soms het vermoeden, dat zij huichelden, zooals ook iedereen in Den Haag gehuicheld had, maar zij wilde dezen twijfel niet analyzeeren. Heure hersenen sluimerden in, als in eene lethargie. Geheel onverwachts kreeg oom Daniël een brief van Vincent Vere, uit New-York.
Simon dacht het wel dat zij die gekozen had om hunne wonderteere kleur. En deze ongemeene tubereuzen? Hield ze veel van tubereuzen? En mevrouw Verlat? Hij hield meer van viooltjes. Die ruiken niet zoo sterk, maar de herinnering ervan is trouwer. Francine zei met gulzigheid: Ik heb vooral viooltjes gevraagd, niet waar, Vere? De lelies vond hij uitstekend. Hij prees ze zeer.
We hebben tijd vóor ons, zei hij. Hij blikte naar de klok op den schoorsteen en ging heen. Kom dichterbij, fluisterde Vere, binstdat ze den arm van Ernest tegen hare borst drukte. Hij kuste haar. Hij merkte dat tranen in hare oogen stonden en hij zweeg. Ernest, sprak ze, ik ben angstig. Hij streek voorzichtig eene haarvlecht weg, die langs hare slapen was geschoven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek