Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
Die boezem voelt der wroeging felsten prang, En 't traantjen droogt niet op langs de uitgebleekte wang. Daar zat zy, troosteloos, in diepen rouw verzonken, En scheen een zielloos beeld, uit marmersteen geklonken.
Wettelijke verordeningen op de vervening bevorderden dit niet zelden. En dan zag men uit de troosteloos woeste wateren, in riet, lisch en struiken verloren, waar het waterwild en de visschen een paradijs hadden, vruchtbare polders te voorschijn komen.
Evenals gij, Peternelle, die eertijds den mond geene minuut kondet gesloten houden, en nu onmeedoogend mij dwingt, altijd zoo troosteloos alleen met mij zelven te spreken." De vrouw haalde de schouders op met eene uitdrukking van ongeduld en medelijden. Den rug tot haar keerende, morde de oude man in zich zelven: "Neen, neen, ik blijf niet hier; ik zal den schrikkelijken dag niet afwachten.
Een steen! Ze denken, dat ik een steen ben! herhaalde ze zacht, en zij bleef tegen haar deurpost en snikte onhoorbaar in haar opgeheven armen, troosteloos, dat zij Otto niet troosten kon. Daar voelde zij een hand op haar schouder en zij keerde zich om, bijna trotsch over haar miskenning.
Maar God kwam niet en Parcival trok verder, nu eens troosteloos over zijne teleurgestelde verwachtingen, dan weer blij en opgewekt door een innerlijk gevoel van hoop en vertrouwen. Eens op een dag reed hij langs het strand, diep geroerd door de schoonheid der zee, die zich voor hem uitstrekte en in haar klaren spiegel het blauw van den hemel ving.
Zoo spoedden evenwel nog eenige dagen somber en troosteloos voorbij. Sylvius Hog was thans geheel en al genezen en deed om zijn been te oefenen, groote wandelingen in de omstreken. Hij noodzaakte Hulda en haren broeder, om hem te vergezellen, ten einde hen niet aan henzelven over te laten. Den eenen dag kuierden zij het Vestfjorddal op tot halfweg den waterval van den Rjukan.
Hij komt ons vast halen." "Ja, ja," knikte grootje, "vader komt ons halen." Voldoening. Bart had geen rust. Hij ging weer eens naar het venster. Het regende niet meer, maar je zag alleen water en hier en daar stak een punt of een boom een eindje uit. Het was een troosteloos gezicht. Een schuitje zag hij niet. Toen ging hij naar het luik. "Hier blijven," riep grootje.
Hij gevoelde zich troosteloos weemoedig, zelfs trots haar weêrbezit, en hij zoende den smallen streep van het litteeken met kleine kusjes. Zij lachte even. Het is een armband! schertste zij. Plotseling schrikte hij echter op. Eve ... begon hij, zich bedenkend. Wie? Waarom? Wat? vroeg zij, zacht lachend en wat moê, na die hallucinatie van donder. Die brieven en William ... Waarom?
Hoe troosteloos mij haar heele omgeving en haar levensomstandigheden ook leken, zij zelve was, althans dien dag, zeer opgewekt en welgemoed. Zij had hare couranten en vriendenbrieven en leefde in gedachte het leven mede van de vrouwen in de geheele wereld.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek