Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
"Kostja, nu is het oogenblik gekomen om een zeer gewichtig besluit te nemen," kwam Stipan Arkadiewitsch hem zeggen, zich houdend of hij in groote verlegenheid verkeerde; "de vraag is ernstig en gij zult er al het gewicht van gevoelen. Men komt mij vragen, of de kaarsen nieuw of reeds gebruikt moeten zijn; het maakt een verschil van tien roebel," voegde hij er bij, op het punt van te lachen.
"Nu is het toch zeker tijd om te gaan?" vroeg Stipan Arkadiewitsch. "Laat ons nog even wachten." "Zooals ge wilt." Zij stonden ongeveer vijftien schreden van elkander. "Stiwa!" zeide Lewin eensklaps, geheel onverwacht: "Waarom vertel je mij niet eens, of je schoonzuster al getrouwd is of wanneer ze trouwen zal?" Hij gevoelde zich kalm en sterk genoeg om elk antwoord te kunnen verdragen.
Toen Stipan Arkadiewitsch ook beneden gekomen was, nam hij eigenhandig den doek van een gelakt kistje en, nadat hij dit geopend had, zette hij zijn prachtig jachtgeweer van de nieuwste constructie in elkander. Kosma, een goed drinkgeld in het geschiet ziende, week niet van Stipans zijde en trok hem de laarzen en overschoenen aan, hetgeen deze ook gewillig doen liet.
Kitty rijdt daar schaatsen; ga daar ook heen, ik haal je daar later af en dan rijden wij samen ergens heen om te dineeren." "Goed! Tot weerziens dan." "Maar hoor eens, vriendje! Ik ken je zoo goed, je zult de afspraak misschien glad vergeten en zoo maar in eens naar buiten terug rijden," riep Stipan hem lachend na.
Stipan Arkadiewitsch begreep, dat Matjeff schertste en zijn opmerkzaamheid tot zich trekken wilde. Hij scheurde het telegram open en las het. Toen hij de volgens gewoonte verkeerd geschreven woorden raadde, verhelderde zijn gelaat.
Nadat zij drie werst gereden hadden, bemerkte Wesslowsky plotseling, dat hij zijn brieventasch miste. Hij moest ze onderweg verloren of thuis gelaten hebben. Er bevonden zich driehonderd en zeventig roebel in, en dus werd de koetsier met één paard teruggezonden om te zoeken, terwijl Lewin nu met de beide andere zelf reed. "Welke marschroute nemen we?" vroeg Stipan.
"Hier mijnheer, als ik u verzoeken mag, hier wordt mijnheer niet gestoord," zeide de oude, breedgeschouderde Tartaar, spreidde een sneeuwwit tafelkleed op de ronde, met bronzen candelabres versierde tafel en schoof er twee fauteuils bij. Daarna bleef hij met het servet over de arm voor Stipan staan en wachtte diens bevelen af.
En nu was hem het tegenovergestelde gebleken! "O vreeseljjk, vreeselijk!" klaagde Stipan Arkadiewitsch weer en vond geen uitweg. "En hoe goed hadden wij het tot hiertoe! Hoe goed hebben wij met elkander geleefd! Zij was tevreden en gelukkig met de kinderen, ik legde haar niets in den weg en liet haar met de kinderen en de huishouding haar eigen gang gaan.
Onder het diner besprak hij Moskousche aangelegenheden en informeerde met een ironisch lachje naar Stipan Arkadiewitsch; verder liep het gesprek over ambtelijke en maatschappelijke zaken. Na het diner bleef hij nog een half uur met zijn gasten saam, en daarop zijn vrouw weer glimlachend de hand drukkend, stond hij op en ging heen om de vergadering van den rijksraad bij te wonen.
En zooals het dikwijls geschiedt, kwelde Stipan Arkadiewitsch niet zoozeer de zaak zelf, als wel de wijze, waarop hij de vraag zijner vrouw beantwoord had. Hem overkwam, hetgeen dezulken overkomt, die onverwachts op iets strafbaars worden betrapt. Het gelukte hem niet zijn gelaat in de plooi te brengen, die bij zijn positie paste. En dit onnoozel lachje kon hij zich zelf niet vergeven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek