Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juli 2025
Wilt gij liever hier blijven als bijzit van deze en in doodzonde dan te Pisa als mijn vrouw? Hij zal u, zoodra gij hem zult vervelen, met groote schande door uw eigen schuld wegjagen; ik zal u altijd liefhebben en altijd zelfs als ik het niet zou willen, zult gij mijn huisvrouw zijn.
~Buigen~ onderstelt, dat de beweging sterker is; als teeken van nederigheid of onderdanigheid is het dus van meer kracht dan ~nijgen~. Zij ~neeg~ het hoofd tot een beleefden groet. Hij ~boog~ het hoofd in het bewustzijn van zijn schuld. De vorstin werd luide toegejuicht; vriendelijk nam zij die hulde in ontvangst. De deputatie zeer diep voor den koning.
't Leven had haar nu werkelijk een afschrik van geld gegeven. Nu zou ze juist gelukkig zijn; en ze hoopte, dat ook anderen 't zouden worden. 't Meest medelijden had ze met Peter; want hij trok het zich zoo aan die historie met 't geld van de arbeiders; en Peter had toch geen schuld; 't was die Lövdahl, die 't gedaan had. Maar daar wilde Peter niet van hooren.
Mijn vader heeft uwe Dahlia's doen sterven? Dit wist ik niet. DE VADER, met klimmende woede. Ja: heeft hij mij niet gezegd, dat ik mijne beste Dahlia's op paardenmest moest planten? En is het zijne schuld niet, dat de veenmollen ze hebben afgebeten?
Dit werd er niet beter op, toen Napoleon op zijn bewering, dat hij zich te zijnen opzichte niets te verwijten had, hem antwoordde, dat al het gebeurde zijn eigen schuld was, want dat hij hem vaak genoeg vriendschappelijk voor Engelands kuiperijen had gewaarschuwd.
Vol trots ging hij tot den koning en zeide hem, dat, indien hij slechts zijn voornemen te kennen gaf om voor eenige dagen op de jacht te gaan, hij, Melot, hem weldra het overtuigend bewijs van de schuld der koningin zou kunnen leveren. Het hart vol bittere schaamte over deze slinksche handelwijze voldeed koning Mark aan het verzoek.
En weenen kan hij nog niet. Aldoor denken en zijn eigen opvreten in zelfverwijt. Dat moeder zoo plots ziek werd en ineens stierf, 't was zijne schuld. 't Verleden ligt open, en halsstarrig wroet hij daarin. Hij voedt met steeds hernieuwde gepeinzen de wroeging die als een gier in zijne hersens huist. Hij heeft geen andere gepeinzen dan die tot spijs voor zijne wroeging dienen.
U, die één liefde is, zal ons zacht oordeelen, onze jeugd, onze onervarendheid in aanmerking nemen. Groot is mijn schuld tegenover u; nog grooter het kwaad, dat wij daardoor onszelven doen. Vergeef ons! wij zijn zwak geweest. Wil u ons helpen sterk te worden? d
Bovendien ben ik nooit heelemaal gezond geweest. Enfin, het is mijn eigen schuld: als ik kalm bij Rodolphe gebleven was, zou het zoover niet gekomen zijn. En nu kom ik dien armen jongen weer lastig vallen, maar het zal niet voor lang zijn: het laatste kleedingstuk, dat hij me geven zal, zal heelemaal wit zijn, Marcel, en daarin zal ik begraven worden.
"Luister," hernam De Valois, "ik zeg u dat Philippe le Bel de beste inborst der wereld heeft; maar laffe vleiers omringen en raden hem. Enguerrand de Marigny is een gevleesde duivel die hem tot kwaad drijft, en een ander persoon doet hem alle ongehoorde euveldaden bedrijven. De eerbied belet mij u dezelve te noemen, zij alleen is de schuld uwer rampen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek