Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 mei 2025
't Was de gewone stonde. Zou Johannes wachten op haar. Ze had den sleutel niet bij! Zoo lange dagen had ze in folterende angstigheid en koppig dwaas gedoe haar liefde verwaarloosd, en ze vreesde dat Johannes, moe van wachten, 't opgegeven had. Ze klopte. Subiet schoof 't deurken open en hij stond daar, met gulzige blijdschap haar ontvangend.
Hij vond het zalig neêr te knielen op het koude marmer, te zien naar den priester; in zijnen stijven, gebloemden dalmatiek; met witte handen schoof hij den voorhang van den tabernakel weg, hief de juweelen lantaren van den monstrans op, den bleeken ouwel er in, die het panis coelestis, het brood der Engelen is; in het misgewaad van de passie van Christus, brak hij de Hostie in den kelk, sloeg zich de borst om zijne zonden.
Vol blijde verwachting deed hij hem dadelijk open en ging zitten lezen. En plotseling schoof hij zijn stoel met een ruk naar achteren, en stond op, en ging aan 't raam staan, en voelde tranen in zijn oogen en een prop in zijn keel. Hij kon niet dadelijk doorlezen, hij moest dat eerst even verwerken.... Edward was al op weg naar Holland. Tegen half Maart zou Edward kunnen komen.
Een oogenblik kreeg hij een gevoel, alsof hetgeen zij van hem eischte, iets was, dat hij haar nooit zou kunnen geven doch met een gemak, dat hem in 't bloed scheen te zitten, schoof hij dadelijk die gedachte van zich af, vond een uitweg en zeide: "Nu krijg je dan gezelschap. Voor jou is het dus uitstekend, dat er een kind komt."
Morgen moet ze naar 't huis van meneer Ibarra gebracht worden." Daarna sloot hij zorgvuldig de deur, schoof er den grendel voor, en trad op zijn vrouw toe. "Jij legt je erop toe dat ik je dood zal slaan!" zeide hij tot haar met gebalde vuisten. "Wat scheelt je?" vroeg zij, opstaande en terugtredende.
"O! Dat ik ook naar de kerk moest wezen! Had ik u nog maar één oogenblikje levend gezien, lieve juffrouw Noiret, een enkel woordje van u gehoord!" "Dat hebben wij geen van allen, lief kind!" zei haar moeder, hare oogen met haar voorschoot afvegende. "Neen," zei Suzette met een hartdoordringende stem; "geen van allen." Saartje schoof het gordijn weer toe.
Oliver pookte het vuur op. Zij schoof haar stoel er heen en bleef een oogenblik zitten zonder te spreken; maar eindelijk hief zij het hoofd op en keek rond. »Ik weet niet, wat ik soms heb,« zei ze, schijnbaar bezig haar jurk glad te strijken, »ik geloof, dat 't door die vochtige, vuile kamer hier komt. Nou Nolly, ben je klaar?« »Moet ik met jou mee?« vroeg Oliver.
De exostra draaide terug, achter de zij-zuilen; het siparium schoof toe: het tweede gordijn, dat het tooneel verdeelde in een grooteren achtergrond en kleinen voorgrond, alleen voor den Proloog. Het is alles in orde, dominus, verzekerden de choragi. In de cavea weêrklonk ongeduldig gestamp van zware schoenen en lichtere sandalen. Vooruit dan maar, zei de dominus.
Als zij mekaâr aan 't liefkozen waren, schoof Mathilde zich wel zachtjes op Jozefs schoot, drukte haar voorhoofd tegen het zijne en liet zijn blikken langen tijd in haar oogen rusten. Zij dacht, dat zij, zoo, veel van zijn leven in zich op zoû nemen. Jozef trachtte hun leven in deze omstandigheden zoo in te richten, dat Mathilde nooit het minste verdriet, of zorg of inspanning, had.
't Zal niemand verwonderen dat Suze haastig de pianomuziek ter zijde schoof, het instrument dichtsloeg, naar hare plaats wipte en, niet de straks verlaten breikous, maar een borduurwerkje uit haar doos nam.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek