Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 oktober 2025
Geen kreukje zag men in zijn kleeren, en, om recht Te gaan, 't was in dien tijd een keuning van een knecht. Hij wou zijn handen maar in rozewater wasschen. Men heeft zijn leven zoo geen man een pruik zien passen. En zijn handschoenen, ho! die waren klaar Jasmijn." "Santje!
"Zij scheen nu volkomen gezond, de zachte, lieve vrouw," zeide Mejuffrouw Blaek: "ik weet echter, dat de schijn ten haren opzichte niets bewijst; want zij klaagt nooit, en is altijd even lijdzaam en geduldig; maar uw zuster Suzanna heeft mij verzekerd, dat zij in lang zoo wel niet geweest was." "En hoe maakt Santje het?
Ware ik in zijn plaats, ik ging een paar uren te bed liggen; of anders kan hij in mijne kamer in den grooten armstoel wat gaan dutten, tenzij hij liever verkieze, wat met mij te praten." "Ziedaar een alternatief, dat ik gaarne aanneem," zeide ik: "ik beken, dat ik heden maar een half mensch ben en zelfs buiten staat, mij met fatsoen uit een schermutseling met Santje te redden."
"Hoe is het, Santje! krijgen wij geen thee meer?" vroeg mijn vader, die, ofschoon luisterende naar de redeneeringen van Tante Van Bempden, echter genoeg van Santjes vertelling gehoord, en te goed den onvergenoegden blik van Tante Letje bespeurd had, om niet te begrijpen, dat het gesprek een andere wending moest nemen.
Ik zal het u wel eens bezorgen, Santje! het kan u nuttig zijn." "Spreek mij niet van Juffrouw Knijpduim, Tante!" zeide Santje: "die kan mij nooit door woorden of werken meer stichten, sedert ik haar laatst in de Oude Kerk met een andere oude Juffer een kwartier lang heb zien kijven en knorren over haar plaatsen, dat geen vischwijven het erger hadden kunnen doen.
Daar komt ze 'et wêgske af, en Kees volgt haar op den voet ze konden op 't smalle paadje toch niet naast elkander loopen. Santje is klein. Kees is nog kleiner. Santje heeft bruine haren. Kees is blond echt Betuwsch kind blond, bij wit af. Mooi is het meisje niet: een leelijken neus en een wijden mond.... maar toch heeft ze iets liefs in de oogen, iets liefs en iets lijdends.
'En oarig wêgske, o zoo'n oarig wêgske! Dat vond Santje van den molen. Santje kon 't zoo boekig niet uutdrukken, moar Santje vond 't toch, en ze had altied schik as ze um 'en boodschap ging en 't wêgske kos loopen, en as Kees 'r dan noaliep; Kees die de eenigste was waar ze heel veul van hiew, umdat umdat Kees ook de eenigste was die haar liefde bewees zooas geen ander.
"Neen Santje!" viel mijn moeder in, mij zonder het te weten uit de verlegenheid helpende: "eerst moet de goede jongen wat te eten hebben: ofschoon ik u niet raad veel te gebruiken; want uw zuster en ik gaan naar de avondkerk en wij eten vroeg vandaag." "Wel dat treft nu óók!" zeide ik: "zóó ben ik te huis, en zóó laat gij beiden mij weer alleen.
"Dan denk ik, dat er na uw lange afwezigheid al heel wat voor u in 't zout is gelegd," zeide Mejuffrouw Blaek, lachende: "nu, gij zult het toch van Santje wel willen hooren? waar zijn de oudste zusters voor, zoo niet om haar broeders wat in toom te houden?... ofschoon ik vrees, dat gij nu haar plak wel ontwassen zult wezen."
"Uw dienaresse, Juffrouw Huyck!" zeide Henriëtte, terwijl zij nader trad met het voorkomen van iemand, die een kloekhartig besluit neemt: "verschoon mijn vrijpostigheid: de meid zeide, ik zou maar boven gaan: ik wist niet, dat UEd. bezoek had. Ik kwam u het boek terugbrengen, dat UEd. mij geleend heeft. Goeden morgen, lieve Santje! hoe gaat het u?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek