Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Hoe de vleugellooze Seconden traag gelijk doodswormen kruipen! Nog steeds trilt van éen witte ster de stip Diep in de' oranjen lichtschijn van den morgen Die zich verwijdt voorbij de purpren bergen: 't Donkerder meer weerkaatst haar door een spleet Van wind-gedeelde mist.
De tuchtelooze auteur gebrek aan school! vertelt niets van 't purpren haartje, doch integendeel allerlei zaken die in 'n roman niet te-pas komen. Hy geleidt den lezer langs keizerlyken weg in de kommeny waar Leentje zout moet halen. Verzoeke vriendelyk dit gebrek aan zout niet meer dan driemaal in-verband te brengen met des auteurs schryfmanier. Die arme Rotgans!
De herder mankte weg met zijn goede schapen en de zon zette het westen vol vlam en vuur, brokkelde rood en geel goud over blauwe en purpren wolken, omvatte heel de wereld in haar glorierijken glans, en de overgebleven waterplaskens op den weg gloeiden lijk stukken van de zon.
Maar op de schaduwen der morgenwolken, Dwars op de purpren helling van 't gebergt, Stond ook geschreven: "Volg, o volg!" en wijl ze Verdwenen, en op elken halm waarvan De dauw des hemels neergevallen was 't Zelfde gedrukt werd als met welkend vuur, Rees wind tusschen de pijnen; die ontschokte Gerank van melodieën aan hun twijgen En toen hoorde ik geluiden, laag, zoet, zacht, Als het vaarwel van geesten: "Volg, volg, volg!"
De purpren avond was in ’t west verdwenen En glanzend zilver droomde op donkere aarde, Toen is de blonde Muze mij verschenen.... Mijn ziel werd vuur, toen haar mijn oog ontwaarde.
OBERON. Bloem, die Liefdes pijl zoo goed Spelend trof, uw purpren bloed Dringe in 't oog hem en gemoed! Als zijn lief zich tot hem spoedt, Straal' ze in even heldren gloed, Als de Morgenster het doet! Als ge ontwaakt en zij u groet, Smeek dan, dat ze uw leed verzoet'!
Maar 't is eigenlijk meer loomheid dan matheid; en met de vrolijkheid en frischheid der vrouwen is 't juist niet precies zoo als bij den dichter: "'t Meisjen veegt met purpren handen, Gloeiend van het zonnebranden, 't Druipend voorhoofd lachend droog. Laat de lucht haar frischheid rooven, Fier van aan zijn zij' te sloven, Raapt zy aren, bindt zy schoven, Het genoegen in het oog."
Reeds storten lijk by lijken, En stervende, op elkaâr, die in hun bloed bezwijken; Hier, door een felle schicht genageld aan den grond; Daar, maehtloos uitgestroomd in 't vloeien van hun wond; Met knie of heup verlamd, en kruipende op de handen, Of worstlend met de dood, gehaakt in de ingewanden; En brakende in den gulp die keel en gorgel stikt, De long en 't purpren bloed, tot éénen klomp verdikt.
Nu begonnen vijf geoefende sopraan-stemmen op klagenden toon het lied van Sappho te zingen: "Zooals in het gebergte de hyacinth, door de voeten Van den herder vertrapt, ten bodem zinkt, waar de purpren Bloem verwelkt in het stof, geknakt, door ieder vergeten; Zoo wordt de jonkvrouw, wanneer zij de bloem harer kuischheid verspeeld heeft, Door de mannen geminacht en door de maagden gemeden.
Shawondasee, log en langzaam, Had zijn woning ver in 't Zuiden, In het slaaprig zonneschijntjen, In den eindeloozen zomer. Hij was 't, die de vogels uitzond, D'Opechee of 't roodeborstjen, 't Blauwe vogeltjen, d' Owaissa, Met de Shawshaw of de zwaluw, En de wilde gans, de Wawa; Hij, die naar het verre Noorden 't Nikotiaansche kruid, meloenen, En de purpren druiven opzond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek