Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juli 2025
Zij zijn geschreven in oogenblikken, waarin een ander zijn piano opensluit, of een pijp rookt, of over Don Carlos praat. Zij werden in gezellige uurtjes voorgelezen onder vrienden, alleen onder vrienden. Nu ze dan bijeenvergaderd zijn en aan het publiek worden overgegeven, hoop ik dat het publiek ze als zoodanig zal beschouwen. Al wie nu niet van Hildebrand houdt, moet ze maar niet lezen.
Ze hadden koren verbouwd, maar ook rozen en jasmijn; ze hadden vlas gesponnen, en volksliederen gezongen onder 't spinnen. Ze hadden op geschiedenis en spraakkunst geblokt, maar ze hadden ook tooneelgespeeld en verzen geschreven, ze hadden voor 't fornuis gestaan en eten gekookt, maar ze hadden ook geleerd piano en fluit, guitaar en viool te spelen.
Hij stond op en ging naar haar toe. "Ik dacht," zeide hij, "dat u zich aan de piano had gezet. Muziek is iets, dat mij op het land ontbreekt." "Neen, wij zijn gekomen om u te roepen. Ik dank u, dat u gekomen zijt." En zij beloonde hem met een lach als met een geschenk. "Welk genoegen kan het u geven, hier te zitten strijden. Men overtuigt elkander toch niet." "Ja, dat is waar," antwoordde Lewin.
Oom las van ochtend na het tweede dejeuner dat artikel aan mama voor, terwijl ik nog wat op de piano studeerde, ik hoorde maar zoo nu en dan een woord. Zie daar is het Journal, lees en overtuig u zelve," en terwijl zij haar het blad overreikte was zij opgestaan. »Ik moet nu toch waarlijk eens zien waar mama blijft; ik hoor haar al voor de tweede maal schellen om de kamenier.
"Wel, heb ik van me leven! als dat niet het raarste is, wat ik ooit gezien heb; de piano heeft haar heelendal van de wijs gebracht; 't schaap zou nooit gegaan zijn, als ze bij der positieve was!" riep Hanna, haar naziende, terwijl het wonder de meisjes een oogenblik sprakeloos maakte. Ze zouden nog meer verwonderd zijn geweest, als ze gezien hadden, wat Bets verder deed.
Terwijl deze de piano opensloeg en Mina de bedoelde quatre-mains door haar meegebracht op den muzieklessenaar neerlegde, sprak zij: »Ziet gij, lieve Claudine, gij doet er oom ook een groot pleizier mee dat gij mij zoo voorthelpt.
"Neen, meneer, die was muziekmeester en gaf les aan de kinderen!" "Dat is wat anders! En hoor je graag muziek?" "Jawel, meneer!" Toen Frans dat gezegd had, ging mijnheer Moerdijk naar een hoek van de kamer, waar een kast stond. Frans dacht ten minste, dat het een kast was, maar bij nader inzien bleek het, dat het een piano was. Hij nam toen een stoeltje en sloeg zes toetsen te gelijk aan.
Ineens grepen ze elkaar weer vast en sprongen opnieuw de kamer rond. Daar zag Nel de piano. »Moe, nou moet u spelen: »Naar buiten.« Dat hebben we zoo vaak gezongen, als we in de stad bleven. En nou gaan we echt naar buiten.« »Ja, moe; u spelen en wij zingen«, riep Jo. Moe speelde den laatsten tijd niet veel: ze had er meestal weinig lust in. Maar nu was ze ook vroolijk. Naar Buiten.
U ziet eindigde zij met een zenuwachtigen lach ik ben heelemaal een ruïne, van binnen en van buiten. Mevrouw drukte, steeds voor haar staande, Eline's hoofd tegen zich aan, haar oogen vol tranen. Het is jammer van de mooie piano! sprak Eline, zich losmakend uit mevrouws omhelzing en zich nerveus voor de piano zettend. Wat een volle klank, wat mooi....
En nu moet ik je nog iets toonen, dat ik hoop, dat je plezier zal doen! sprak mevrouw, daar ze iets ried van Eline's weemoed. Kom eens meê. Ze bracht haar naar de bel-étage, waar Eline nog niet geweest was, en opende de deur van den salon. Je weet, ik had vroeger zoo een oud hakkebord van een piano, omdat Paul alleen maar zoo wat tokkelde, om zijn zang in te studeeren. Maar zie nu eens.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek