United States or Greenland ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dat vaartuig heeft hen aan boord, die aan de schipbreuk der Viken ontkomen zijn, onder anderen ook den jeugdigen stuurman Ole Kamp. Binnen drie dagen zal hij te Christiania zijn." De brief van het Departement van Marine vulde dat bericht aan met de mededeeling, dat de schipbreukelingen zoozeer geleden hadden, dat zij nog in een staat van groote zwakheid verkeerden.
Naarmate we het ijsveld naderen, tusschen de bergen Ole Engelstad en Frithiof Nansen, worden we door een hevige ontroering aangegrepen. Zal die weg begaanbaar wezen? Indien die weg ons niet doorlaat, welke moeilijkheden wachten ons dan niet, eer we de hoogvlakte bereiken? Nu zal ons lot worden beslist. Toen we den Ole Engelstad voorbij waren, lag de gletscher in al zijn breedte vóór ons.
Den hoeveelsten hebben we heden?" vroeg Joël. »Wij hebben reeds den 19den April," antwoordde Hulda bekommerd. »Welnu, dan zal Ole Kamp gevoegelijk tegen den 15den of 20sten Mei hier kunnen zijn." »Denkt ge?" vroeg het jonge meisje hoopvol. »Ja, zeker; laat het eens den 22sten of 24sten worden." »God geve het!" sprak het meisje met een benauwden zucht. »God geve het!"
Maar de dood is immers de prachtigste Ole Luk-Oie!» zei Hjalmar. «Voor hem ben ik niet bang!» «Dat moet je ook niet zijn!» zei Ole Luk-Oie, «pas maar op, dat je een goed getuigenis krijgt.» «Ja, dat is leerrijk!» mompelde het portret van den overgrootvader. «Het helpt toch wel eens, als men zijn meening zegt.» En nu verklaarde hij zich tevreden.
En, zooals hij terecht gegist had, hadden de waardige reeders de uitnoodiging, om het huwelijk van Ole Kamp, den eersten stuurman van de Viken, met hunne tegenwoordigheid te vereeren, met de grootste hartelijkheid aangenomen. Intusschen was, hoe traag ook de tijd verliep, toch de 15de Mei genaderd. »Eindelijk! Eindelijk!" had de lieve Hulda Hansen in zich zelve gepreveld.
Er moest toch eenig geld zijn om het jonge huishoudentje, hoe bescheiden ook, op te zetten. Nu had vrouw Hansen geen enkele verbintenis willen aangaan, zoodat Joël begrepen had, en niet geheel zonder grond, dat zij niets van het familiegoed kon of mocht wegschenken. Ole had dus heen moeten gaan, ver, zeer ver aan de andere zijde van den Atlantischen Oceaan.
Goeden nacht, Ole! het geld ligt in het kozijn!» Maar ik doe het niet voor geld!» zegt Ole Luk-Oie. «Wat zullen we nu van nacht te zien krijgen?» vroeg Hjalmar. «Ja, ik weet niet, of je van nacht wel weer lust hebt om naar een bruiloft toe te gaan; het is een heel ander soort van bruiloft dan die van gisteren.
«Maar hoe kan ik door het kleine muizengat in den vloer kruipen?» vroeg Hjalmar. «Laat dat maar aan mij over!» zei Ole Luk-Oie. «Ik zal je wel klein maken!» En nu raakte hij Hjalmar met zijn tooverstaf aan, waarop deze dadelijk al kleiner en kleiner werd.
»En gij, Joël?" ging Ole Kamp met vragen voort. »En gij, die ik mijn besten vriend noem?" »Ik?.... Wel, ik heb dat zeer goed en reeds sedert lang bemerkt," antwoordde Hulda's broeder. »Welnu," hernam de verliefde zeeman, vroolijk glimlachende, »ronduit gesproken, dan hadt gij beiden mij wel kunnen waarschuwen. Want, waarlijk, ik wist het niet."
«Morgen zullen we soep van je koken!» zeide Hjalmar, en dit zeggende, werd hij wakker en lag in zijn bedje. Het was toch een zonderlinge reis, die Ole Luk-Oie hem dezen nacht had laten doen! Donderdag. «Weet je wat?» zei Ole Luk-Oie. «Word maar niet bang!
Woord Van De Dag