Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Louise vroeg hem papier en inkt en schreef Rodolphe den volgenden brief: "Reeken niet meer op mei, ik omhels je voor het laast. Adieu. Louise." Toen Rodolphe 's avonds bij zijn thuiskomst dien brief las, ging zijn licht plotseling uit. "Kijk!" zeide hij nadenkend, "dat is de kaars, die ik den avond, dat Louise kwam, aangestoken heb: zij moest met onze liaison sterven.
»Het verwondert mij eveneens," ging hij nadenkend voort, »dat Moeder met geen woord van mijn brief melding maakt." »Hebt ge dan een brief geschreven?" vraagde het meesterke verrast. »Wis en zeker," verzekerde Frits. »Tante Martje heeft elke week tweemaal naar het dorp gezonden, om naar brieven te vragen," zeide het meesterke, »doch nooit een brief van u ontvangen. Dat weet ik zeker."
De menschen liepen nu lachend naar het venster en, daar de maan helder scheen, zagen zij daar den goeden Don Quichot parmantig en in volle glorie voor zijne wapens heen en weer kuieren. Nu en dan bleef hij, op zijne lans leunend, eenige oogenblikken nadenkend staan, keek zuchtend tot de maan op en begon dan opnieuw zijne eentonige wandeling.
"Omdat ik mij van de passaatwinden denk te bedienen, wier richting standvastig is." "O! waarlijk!" zeide Kennedy nadenkend: "de passaatwinden.... zeker.... men kan.... er is werkelijk iets...." "Mijn beste vriend, er is alles.
'Foei, Johannes! Heb je dan geen ouders of iemand die voor je zorgt? Hou je niet van hen? 'Ja, zeide Johannes nadenkend. 'Ik houd van mijn vader. Maar niet, omdat het goed is. Ook niet omdat hij een mensch is. 'Waarom dan? 'Dat weet ik niet, omdat hij niet is als andere menschen, omdat hij ook van bloemen en vogels houdt.
Ze gingen niet verder door op dat onderwerp, en Marianne bleef nadenkend zwijgen, tot een nieuw voorwerp plotseling haar aandacht trok. Zij zat naast Edward, en toen hij zijn theekopje van Mevrouw Dashwood aannam, bewoog hij zijn hand zoo vlak voor haar oogen, dat haar een ring opviel, met een haarvlechtje in het midden, die hij aan den vinger droeg.
Marling stond op de stoep het was namiddag en keek nadenkend naar de haastig voorbij snellende menschen. Versch lag hem het gesprek, dat hij eergisteren met zijn vrouw had gehad, nog in het geheugen. Hij zuchtte. Hij was ter goeder trouw, waar hij meende, dat de Boeren ongelijk hadden.
Wat zijn wij dan? Als ik menschen niet durf aanzien, en beesten wel, en bloemen ook wel, en jou ook... dan geloof ik niet dat jij een mensch bent! Misschien niet! Waarom zeg je altijd misschien? Omdat ik zoo weinig weet. Het kind bleef nadenkend staan, en zag hem aan. Zacht schudde ze weer het blonde hoofdje. Dat geloof ik niet. Je zegt het uit goedheid!
En zoo werd het kind een knaap; nadenkend, schuchter, vatbaar voor indrukken, zijn jonge hartje vol aanhankelijke liefde en toch inwendig eenzaam, gescheiden van de zijnen door de hooge vlucht zijner gedachten, die geen weerklank vonden in den kring die hem omringde. Vijf jaren woonde de familie Tolstoi te Kazan.
"Zou jij graag gaan?" vroeg Amy, nadenkend haar neus met haar mes platdrukkend. "Nou!" "Dan zal ik over een paar jaar om je schrijven, en zullen we in het Forum naar antiquiteiten zoeken, en al de plannen, die wij zoo dikwijls gemaakt hebben, ten uitvoer brengen."
Woord Van De Dag