Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 mei 2025
Laat mij vooruit gaan, en volg mij, dat het niet in 't oog valt. Men mag niet zien, dat een jongeling als gij gaat met een meisje als ik." Geen taal kan uitdrukken, wat in dit woord "meisje" lag, aldus door dit kind uitgesproken. Zij deed een tiental schreden en bleef weder staan. Marius voegde zich bij haar.
Overigens kon Cosette zich niet herinneren, wat Marius haar nopens deze afwezigheid had gezegd, die slechts één dag moest duren, en welke verklaring hij er haar van gegeven had. Iedereen heeft wel eens opgemerkt, hoe behendig een geldstukje dat men laat vallen, zich verbergt, en hoe kunstig het zich onvindbaar weet te maken.
Marius nam de staaf uit het hek, welke hem zoo dikwerf doorgang had verleend, ging uit den tuin en zeide: "Welaan!"
Marius sprong van den grond, waar hij zat, en greep driftig haar hand. "Ha! welaan, geleid mij! spreek! vraag mij al wat ge wilt! waar is het?" "Kom mede," antwoordde zij. "Ik weet niet goed de straat en het nommer. 't Is geheel aan den anderen kant; maar ik weet het huis en zal er u brengen."
"Ja, 't is duidelijk!" riep tante nu, die mijnheer Gillenormand meende te hooren, en wie het woord liefje, dat oudoom en achterneef schier op denzelfden toon uitspraken, geheel en al overtuigde. Zij hernam: "Doe ons het genoegen en houd Marius een weinig in 't oog. 't Zal u gemakkelijk vallen, wijl hij u niet kent.
"Waarom?" vroeg Marius. "Om uw vader te bezoeken." Marius ontstelde. Aan alles had hij gedacht, behalve aan de mogelijkheid, dat hij eenmaal zijn vader zou zien. Niets kon hem onverwachter, verrassender, en, wij moeten het zeggen, onaangenamer zijn. Men dwong den verwijderde tot toenadering. 't Was geen verdriet, maar een last.
Met vasten tred naderde hij den wand, wees Marius en den dokter af, die hem wilden ondersteunen, nam het koperen kruisbeeld van den wand, ging weder zitten met de gemakkelijkheid van een volkomen gezonde, en sprak met luide stem, het kruisbeeld op de tafel zettende: "Ziedaar den grooten lijder!"
Marius bloosde en antwoordde: "Het beteekent dat ik de zoon mijns vaders ben." Mijnheer Gillenormand lachte niet meer, maar zei ruw: "Ik ben uw vader."
Hij had er zich bij bepaald, allengs Jean Valjean uit zijn huis te verwijderen en hem zooveel mogelijk uit Cosettes geest te wisschen. Hij had zich altijd eenigszins tusschen Cosette en Jean Valjean geplaatst, verzekerd, dat zij hem op die wijze niet opmerken en niet aan hem denken zou. 't Was meer dan uitwissching, 't was verduistering. Marius deed wat hij noodig en billijk achtte.
Het voorkomen van dien man was weinig minder wreed en geducht dan dat van Jondrette; de dog is soms niet minder gevaarlijk dan de wolf. "Wat wilt ge?" zeide hij tot Marius, zonder hem mijnheer te noemen. "Mijnheer de commissaris van politie?" "Hij is afwezend. Ik vervang hem." "'t Betreft een zeer geheime zaak." "Spreek dan." "Er is veel haast bij." "Spreek dan spoedig."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek