Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
Leed is een even knappe weg-bekorter als vreugde. Justus kwam voorbij Vrouw Romein, waar hij op dien achtermiddag, verleden zomer, toen zijne ziel nog kalm was als gindsche plas onder den avondnevel, het roeibootje gehuurd had met Marieken. Arm, lief, heilig kind! Hij dacht aan haar.
Antoine had zijn vader beet met een onuitputtelijke beschouwing, terwijl Marieken en Madame Craen de kleintjes susten. Snepvangers en Albertken hingen hun veelkleurige ballonnekens in de veranda, plaatsten de kaarsjes recht, onderzochten het vuurwerk en verlangden naar den avond om de verlichting te kunnen beginnen. Aan tafel knipoogden zij soms in het vooruitzicht der komende verrassingen.
Het renteniershuisje in de Hobokenstraat was kraakzindelijk. Het geveltje, frisch in de verf, was versierd met kolommetjes en grillig loofwerk, op het balcon prijkte een lange vlaggestok en op de witgeschilderde deur blonk de geelkoperen naamplaat. Binnen hielden Madame, Marieken en de werkvrouw met dagelijksche zorg alles helder aan kant en vrij van stof.
Neen, zei Snepvangers, dat wil ik niet zien... Er zijn dooden!... Ik ga naar Marieken, verwittigde Madame nog zeer onder den indruk. Zij stonden op den drempel en zagen Sander en zijn vrouw, elk met een zwaar valies beladen gereed om te vertrekken. Awel, Sander? Wat heb ik voorspeld, zegevierde Sander, wij trekken er uit, wij gaan naar Ossendrecht... In Holland vechten ze niet...
Eenen eed: dat wij elkaar de hand zullen reiken, elkaar zullen bijspringen in nood, als trouwe vrienden en geestverwanten nu, en later ook, levenslang, al loopen misschien onze wegen uiteen. Zweer je dat?" »Ik zweer het, Justus!" sprak Marieken, zacht maar vast. »En ons parool, als 't er op aankomt, zal =Hildegarde= wezen." »=Hildegarde=", herhaalde Marieken: »=Hildegarde= zal ons parool zijn."
Marieken had eene fijne opvoeding genoten bij de nonnekens, kende manieren, sprak fransch, speelde piano, en was tevens zeer vroom. In toenemenden welstand had Snepvangers mooie meubelen gekocht in sterfhuizen en op de graanmarkt, bij de uitdragers, spiegels, lusters, piano en zoo meer.
Marieken was met pralende plechtigheid getrouwd om de geburen en kennissen te doen biskeeren. De zingende mis in St.-Jacobskerk, het orgelmuziek op het Stadhuis en het Bruiloftsfeest bij Weber hadden heel wat opschudding verwekt en het aanzien der familie Snepvangers weer hersteld, dat door het mislukt kiesavontuur gedaald was.
Maar heb je dan niet gehoord wat je vader tot mij gezegd heeft? Ik schiet hier immers uit hoeken en holen als eene slang...." »Justus!" »Om zijn onschuldig kind te vergiftigen!" »O! stil toch!" »Te vergiftigen, jawel! met heidenschen zotteklap, en onchristelijke bakerpraatjes, en en wat zei hij ook nog meer? zedebedervend gebazel, ja juist!... Zie je, Marieken, dat mag zoo niet langer duren.
Ge moet den Generaal eens verzoeken... Ja... dat kon ik wel doen, gaf Antoine toe. De kinderen werden door de meiden weggeleid en Marieken ging de moeders voor om het huis te bezichtigen. Ge kunt niet gelooven hoeveel geld er gewonnen wordt, herbegon Antoine, ge kent Vervarcken, de huurhouder, die nu "La Joie de Vivre" exploiteert... Die heeft het met buksvet verdiend, zei Craen.
Marieken, in hare verlatenheid, was tot Justus en Justus, in zijne deelneming, was tot Marieken genaderd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek