Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
Marieken Wienk dekte eene lange, lange tafel, en aan die tafel werden steeds stukken, om ze te vergrooten, ingeschoven; en toen de groote tafels niet voldoende waren, kwamen de kleine, en toen ook die nog niet genoegzaam hielpen, werd voor ons, kinderen, op stoelen gedekt.
Ook Marieken was voor de deur van de schoolmeesterswoning aan het scheppen van wat koele lucht. Maar geen gezellig woord, noch huiselijk gerinkel van theegoed, noch gemoedelijk smakken aan eene goudsche pijp deed zich naast haar vernemen; zoo levendig het daar beneden onder de pretmakers toeging, zoo stil was het hier op het bergje van de dooden. Zij zat alleen, gebogen over een handwerk.
Een stil en vroegrijp wijfje, dit Marieken zooals éénige kinderen, die vroeg de moeder derven moeten, veelal worden. Flink uit de kluiten geschoten, met haar ernstig gezichtje en mijmerende oogen, kon zij in haar dertiende jaar wel haast voor vijftien doorgaan. Maar den blijden stoeilust, den overmoedigen lach van de kalverjaren zocht men bij haar vergeefs. Hoe zou zij ook vroolijk zijn geworden?
Hier is óók een meer, en eene landtong, op welke wij een huisje zouden kunnen bouwen." »Om er met ons beidjes in te wonen, niet waar?" viel Marieken hem in de rede. »Zoo heel alleen met ons beidjes!" »Zeker, kind! En daarachter zouden we boomen kunnen planten, die bosch zouden geworden zijn tegen dat we oude luidjes waren." »O heerlijk! heerlijk! Hoe gezellig!
Ons laatste uur is geslagen, jammerde Madame dan akelig. Bijlange niet, zei hij zoo luchtig mogelijk en nam nog een slokje om zich op te monteren. Jawel, Snepvangers. Zeg dat niet, 't is zoo al erg genoeg! Mijn hart is geen boontje groot... en Marieken, en de kinderen... Waren wij maar samen! Drink eens, moedigde Snepvangers aan die berouw had het verzoek van Antoine te hebben afgewezen.
Pallieter dacht aan Marieken, die sedert dien Zondag in zijn gedachten zat en hij zei: "O minne zuster, o minne bruid, ghi hebt mi geckwetst met eene van uw ooghen en met een hair van uwen halse!" Hij dacht aan heur aangenaam gezicht en heur jonge vormen, en harder sloeg en djakte de zweep de opklarende lucht vaneen.
Haar vader was op de societeit zijne verontwaardiging wat gaan verzetten. Nu konden zij vrijuit praten. »Justus!" begon het meisje, hem hare handen op de schouders leggende: »Justus, je zult niet gaan!" »Toch, kind, toch! toch!" antwoordde de jongeling met gemaakte kalmte: »Toch, Marieken, ik zal wèl gaan. En dit heden avond nog: op staanden voet.
Madame had haar gewoon leven hernomen en zij verdeelde haar tijd tusschen haar huishouden en het huishouden van Marieken. Wanneer Snepvangers toevallig de Verdierenpikker tegenkwam trok deze steeds een geheimzinnig gezicht en wist allerhande nieuwsjes te vertellen. Vandaag of morgen, als wij wakker worden zijn ze weg, vertrouwde hij. Zijt ge daar zeker van, vroeg Snepvangers dan telkens ...
Hij hoorde de naar boter smakende melk in zijn holle maag boebelen; het lekte van zijn kin tot in zijn hals, en hij zei tot de koe: "O wandelende herberg, wees gedankt!" Al verder gaande wierp hij van voldoening over de weiden de luide knallen van zijn zweep, en hij dacht: "Marieken is hier nog te keurt!"
Ha! smaad op hemzelven deerde hem minder. Maar dit schimpen op zijn heiligdom, dát was te veel geweest! Dienzelfden avond nog wilde hij zijne gansche wereldsche have zich op den nek laden, en elders eerst een nachtverblijf, vervolgens eene betrekking gaan zoeken. Met dit voornemen bezield, kwam hij thuis, waar Marieken hem over den drempel te gemoet ijlde. Zij hunkerde naar hem.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek