Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Ik kan 't niet bepalen, antwoordde zy. Daar liet op-eens de kleine jongen, die met zyn zusje schuitjevaren gespeeld had, deze in den steek, en vroeg my: M'nheer, waarom zeg je tegen mama: juffrouw? Hoe dan, kereltje, zei ik, wat moet ik dan zeggen? Wel ... zooals andere menschen! De juffrouw is beneden. Ze verkoopt schotels en priktollen.
Wouter was wreed genoeg, de herinneringen van den ouden man aantezetten tot wat gehuppel. Immers deze vraag moet Jansen, die Liesje op 'n heel andere manier heeft liefgehad, dan hij zelf indertijd wist, schrijnende pijn doen. ................................................................... "En, m'nheer, bezocht u Liesje niet?
Wouter scheen te meenen dat nu 't oogenblik was aangebroken om wat inlichtingen te geven en te ontvangen. Maar Holsma scheepte hem af. Hy toonde wel vriendelykheid, maar geen lust in vertrouwelyke mededeeling. Toen de jongen 'n verward verhaal begon van z'n ontmoetingen, viel hy hem in de rede: En... ik heb gehoord, je zult in den handel gaan? Ja, m'nheer... overmorgen!
Maar ik heb hem gezegd, dat die Sjaalman een lasteraar is, dat hy meisjes heeft geschaakt even als die jonge Duitscher by Busselinck & Waterman en dat ik volstrekt geen waarde hecht aan zyn oordeel, want dat ik nu van een resident zelf had gehoord hoe de zaken stonden, en dus van m'nheer Sjaalman niets te leeren had.
Zeg-eens, jy, Pieterse je heet immers Pieterse? je moet eens zoo goed wezen 'n paar boodschappen voor me te doen. Wouter stond marschvaardig, met z'n hoed in de hand, en 'n verheugd: "asjeblieft, m'nheer!" op de lippen. Verheugd? Ja, waarlyk! Want de opdracht die hy te-gemoet zag, was hem 'n verademing.
Ja, m'nheer pastoor, ik hou van vroolykheid, en de man kan nu zitten by z'n werk! 't Was niet aantezien, niet waar? Ja, juffrouw, zoo'n orgel is 'n heele vracht. En die arme vrouw met al haar wurmen van kinderen! Ja, zeker, juffrouw, 't is wel om meely mee te hebben. Maar... Wat-i "maren" wou, wist hyzelf niet recht.
In Wouter's tyd namelyk, was de beschaving van deze soort duurder dan tegenwoordig, en abonnement was uitzondering. Zieje, zei m'nheer Motto, daar is 't boek, of wat je zou kunnen noemen: 't grootboek. Je verstaat toch 't boekhouden wel? Wouter was genoodzaakt te erkennen dat ook dit alweer behoorde onder de vele vakken die hy niet bestudeerd had.
Toen men thuis kwam, nam Pompile de rol van verslaggever aan mama op zich. Niemand was meer verontwaardigd dan "de juffrouw." Ze had wel drie fransche woorden om te betuigen dat de zaak... Ja, ja, zeker! zei Pompile. Maar u moet begrypen, mama... Hy stond mevrouw zoo délicieus by die gele bergère, maseurde de juffrouw. Goed, juffrouw. Maar ziet u, mama... 't Is 'n ware balourdise. m'nheer!
't Scheelde weinig of hy had aan Gerrit Sloos gevraagd, of-i zich ook vergiste? In-plaats daarvan echter, nam hy voor de hoeveelste maal nu reeds! z'n hoedjen af, en Gerrit keek vragend tot hem op. Wouter stotterde iets. Ben jy Pieterse, de jongeheer die hier op 't kantoor komen zou? J...a...a, m'nheer! Zoo? Je hoeft geen m'nheer tegen me te zeggen. Ik hiet Gerrit ... Gerrit Sloos, weetje.
Wouter liep den aangewezene na, en haalde hem weldra in. De man, die hem niet kende, wees hem stug af. Maar de deftige m'nheer Pompile stond op 'n afstand te wenken en te telegrafeeren, met dit gevolg dat Wouter zich kon beschouwen als formeel voorgesteld aan den mageren besteller met den dikken neus en de slobkousen. Er was inderdaad iets aangekomen voor 't huis Kopperlith.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek