Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
"Hoe ben je hier toch gekomen?" "Loulou is beneden bij Cécile, en ik zei dat ik een visitetje bij jou zou maken," zei Liesje deftig. "Dat vind ik heel aardig van je." "Wat denk je dat hierin zit?" vroeg het kleine meisje, het geheimzinnige grijze pakje bij Elsje's oor houdend en heen en weer schuddend. Elsje hoorde iets zacht rammelen, maar werd daar niet veel wijzer door.
Niemand zei iets van haar spel, terwijl mevrouw van Rensen uitbundig was in haar lof omtrent het acteeren der anderen en vooral Cécile prees, die een jong getrouwd vrouwtje voor moest stellen en bedrijvig met haar sleutelmandje heen en weer dribbelde. "Snoesig, vindt u niet?" fluisterde Loulou haar moeder in, terwijl Cécile aan het spelen was.
Bij middel van een plankje werd Loulou tegen een uitspringende schouwgang geplaatst. Iederen morgen bij haar ontwaken zag ze hem in het licht van den aanbrekenden dag, en zonder hartzeer, heel rustig, dacht ze dan aan de vervlogen jaren, en aan de onbeduidendste voorvallen tot in hun minste bijzonderheden.
Kom, zij zou er wel overheen komen; zij moest er vooral maar niet te veel aan denken; als Frits en Cécile eenmaal getrouwd waren, kwam alles wel weer in orde. Bij die gedachte zuchtte ze echter weer, alsof dat "in orde zijn" toch maar betrekkelijk zou wezen. "Komt Cilly en Loulou, vroolijkt ons eens wat op door een beetje muziek," zei grootmama 's avonds onder theetijd.
Zij mocht hem eens weer tegenkomen als zij verder wandelde en dat wilde ze in geen geval! Ze vond de vier andere dames al aan de theetafel zitten, toen ze de veranda inliep en met geheime vreugde merkte ze op, dat Loulou en Cécile verbaasd keken, toen zij zagen dat ze alleen was.
"Dat komt zeker door al die poëzie over de sterren," zei ze spottend, toen ze de villa hadden bereikt en toen Louise en zij later met Elsje naar boven waren gegaan, hoorde deze haar op het portaal lachend tot Loulou fluisteren: "Het is onzinnig, maar ze heeft het gedecideerd beet, hoor!" Hoofdstuk XV. Cécile's Engagement.
"Ik vond het ook een heel aardig vers," zei Louise, "maar ik begrijp toch niet, hoe iemand zooveel kan zien in die sterren." "O Loulou, hoe prozaïsch!" riep mevrouw d'Ablong uit. "Neen, ik vind het bizonder mooi en Elsje reciteert het ook heel goed. Vindt u niet, grootmama?" "Ja zeker," zeide de oude dame met nadruk.
Ook had hij met haar gesproken in de taal, waarin zij hare liedjes zong Fransch uit 't zuiden van Frankrijk, als 't Allard voorkwam, toen zij op zijn verzoek een liedje aanhief, en met verwonderlijk heldere en welluidende stem zong: Para loulou, pti ota Para loulou! Para loulou, qu'imposta La voi douna! Para loulou, qu'imposta Lou mouton! Wacht u voor den wolf, kleine!
Loulou stond onder rozen verborgen, en van hem was niets te bespeuren dan 't bovenste van zijn blauwen kop, en dit blonk als een plakje lazuursteen. De kerkmeesters, de zangers, de kinderen schaarden zich aan de drie zijden van de plaats. De priester besteeg langzaam de altaartreden, en zette op de kanten dwale zijn monstrans, die straalde als een groote gouden zon. Allen knielden.
Ze hielden samenspraken, hij tot vervelens toe de zinnen van zijn repertoire herhalend, en zij er op antwoordend met woorden zonder veel meer samenhang, maar waarin ze haar hart uitstortte. Loulou was haar, in haar afzondering, bijna een zoon, een geliefde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek