Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Zou dan toch het loterijbriefje van Ole Kamp die som van honderdduizend mark in den zak van Sandgoïst, van dien ellendeling tooveren? Waarlijk, zoo iets zou aan een rechtvaardig God doen twijfelen! Dat kon niet!... Dat mocht niet! Zoo waren aller gedachten! Het vijfde meisje stak op hare beurt de hand in de voor haar staande trommel en trok het vijfde cijfer.
Zij zou waarschijnlijk beproeven Hulda in geheim onder handen te nemen, om haar over te halen het oor aan de gedane aanbiedingen te leenen en het hoogste bod aan te nemen. »Vijf duizend mark voor dat loterijbriefje," herhaalde zij voortdurend. »Vijf duizend mark zijn geboden. Waarachtig, dat is een mooi bod!"
Ja honderdduizend mark, goed geteld; want zooals de lezer wel begrijpen zal, had professor Sylvius Hog nimmer de vijftienduizend mark willen terugontvangen, die hij voor het loterijbriefje van Ole Kamp uitgegeven had. Dat was de bruidschat van Hulda, en de edele man gevoelde zich zeer gelukkig, dat hij deze som aan het lieve meisje, zijne redster kon aanbieden!
Hulda en Joël keken hunne moeder aan. Die stond daar, met neergeslagen blik, de armen over elkander, aan een marmeren beeld gelijk. »En nu, mijn jongen," ging Sandgoïst tergend voort, »laat mij u nu op mijne beurt zeggen, dat ik niet naar Dal gekomen ben, om uwe zuster te verzoeken mij dat loterijbriefje af te staan...." »Niet?" »Neen! Duizend duivels, neen!" »Maar, wat vraagt gij dan?"
Deze hoorde hem met de meeste belangstelling aan en was den professor geen enkele maal in de rede gevallen, toen deze zijn verhaal aldus eindigde: »Eén punt is er dus, dat geen twijfel toelaat, namelijk, dat op den 3den Juni laatstleden het loterijbriefje gevonden is tweehonderd mijlen ten zuidwesten van IJsland, ongeveer een maand, nadat de Viken het anker gelicht en Saint Pierre-Miquelon verlaten had, om naar Europa te stevenen."
Dat opschrift was voldoende, eene omschrijving kon overbodig geacht worden. Toen hij evenwel te Kopenhagen binnengeloopen was, dacht kapitein Mosselman bij zich zelven, dat het toch beter was, het loterijbriefje aan de Deensche autoriteiten af te geven, dan het rechtstreeks aan de geadresseerde te zenden. Dat was zekerder, meer volgens de regels.
»Mijnheer Sandgoïst," antwoordde het jonge meisje bedaard en op vasten toon, »vele aanbiedingen zijn mij reeds voor dat loterijbriefje gedaan, maar steeds tevergeefs. Ik zal u dan ook antwoorden, zooals ik tot heden geantwoord heb. Toen mijn verloofde dat briefje met zijn laatst vaarwel aan mij richtte, was zijne bedoeling, dat ik het zou houden, niet dat ik het zou verkoopen.
Hulda en Joël wisselden een blik met elkander, die zeggen wilde: »Zouden wij thans vernemen, wat moeder ons tot heden verborgen heeft?" »En," hernam Sandgoïst. »Wat hebt gij ons nog meer te zeggen?" vroeg Joël schier beangst. »Ik zal er niet op staan, dat loterijbriefje over te nemen voor denzelfden prijs, dien het Ole Kamp gekost heeft.
»Omdat zij niet meer in het bezit van het loterijbriefje is, dat haar verloofde haar vermaakt heeft?" »Ik heb dat verlangen niet te kennen gegeven, maar Ole Kamp, mijnheer Benett, en aan u, evenals aan alle anderen, die mij daarnaar vroegen, antwoord ik: Men moet den laatsten wil van stervenden steeds uitvoeren." »Goed gezegd, professor." »Is dat uwe meening?"
»Welnu, het zij zoo, vormelijke mijnheer," hernam Sandgoïst. »Ik vraag derhalve aan Hulda Hansen, om mij het loterijbriefje, dat het nummer 9672 voert, en afkomstig is van den stuurman Ole Kamp, die schipbreuk heeft geleden, af te staan."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek