Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
De stukken van den ouden Abraham Knorr gingen in alle stilte naar Hamburg om verkocht te worden, en alles wat ze bijeen konden schrapen aan stukken van werkelijke waarde, wierpen ze in den eenen put na den anderen tot alles stilstond voor een, bodemloozen afgrond. En toen was het gedaan met Carsten Lövdahl. 't Was een koude regenachtige morgen tegen 't eind van den herfst.
"Hebben we wat verloren?" "Door die rente je weet wel in de bank te zetten in plaats van bij Lövdahl hebben we meer dan drie gulden in één week verloren. Ik heb het uitgerekend." "Zoo!" antwoordde haar man teleurgesteld, en er ontstond een pauze.
En dan moet ons ja ik zeg met opzet: ons zilver naar dien... dien..." Ze kon geen woord vinden, dat vreeselijk genoeg was voor Professor Lövdahl en ze schreide, dat ze er van beefde.
Soms, als ze lang over dat zilver gedacht had kwam het haar voor, alsof Professor Lövdahl 't uit haar eigen kast gestolen had; ja er was zelfs een plaats in de kast, waar het had moeten staan; en nooit keek Mevrouw Christensen naar haar zilver of ze zuchtte: "Daar stond het!"
Maar terwijl al die gemoedsbewegingen als een zee ver in 't rond golfden, zat hij, de oorzaak van dit alles, alleen in zijn groot, prachtig kantoor. Hij zat niet in den leunstoel voor de godin van 't geluk; maar voor 't middenste venster. Zoo had Carsten Lövdahl uren lang gezeten en naar beneden in den omheinden tuin gestaard.
Michal Mordtmann wierp zijn sigaar weg, dronk een glas grog en ging in de kamer van Mevrouw Lövdahl. De koffie was rondgediend en 't dienstmeisje was aan het afnemen. Om Mevrouw Wenche heen stonden eenige heeren, die niet rookten of toevallig met haar waren blijven praten. 't Waren meest ambtenaars en enkele van de huisvrienden, die zich in dit gemengd gezelschap niet erg thuis voelden.
Hij was naar het oordeel van alle leerlingen en kameraden vreeselijk kinderachtig; en als 't niet om 't Latijn was, had hij nooit in zoo'n hooge klasse moeten zitten. Daarom was hij bijna een soort van zondenbok in de klasse geworden, tot Abraham zich over hem ontfermde. Abraham was sterk en nog al knap, en daarbij had hij een zekere positie in de school als de zoon van Professor Lövdahl.
Dat was tenminste iets, dat niet op een van hen van toepassing was; dat had hij liever aan de ouders moeten zeggen, die niet gekomen waren, ... b.v. aan Mevrouw Lövdahl! Dat was toch al te erg, en dat nog wel terwijl haar man Ephor was! Maar zij kwam nooit, waar men Gods woord hooren kon.
Verscheidenen wilden tegelijk spreken, maar Professor Lövdahl behield het woord: "U zult toch niet willen ontkennen, dat de studie van die heerlijke taal in buitengewoon hooge mate bij de jongelui het vermogen tot streng en logisch denken ontwikkelt?" "Ik heb maar één ding opgemerkt, Professor, wat 't Latijn bij ons allen uitwerkt; en dat is, dat het ons buitengewoon pedant maakt."
"Ik voor mij zou zeer weinig geneigd zijn met een beperking van ons bedrijf mee te gaan," antwoordde Professor Lövdahl, "evenzeer ter wille van onze brave arbeiders, als om een andere reden en wel deze: dat ik de bezwaren van onzen geachten president in het geheel niet deel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek