Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Onder dit alles stond de rector vlak voor Abraham en keek hem strak aan; eindelijk zei hij kalm en streng: "Ga naar huis Lövdahl! ik zal met je ouders spreken." 't Was doodstil in de klasse, toen Abraham zijn boeken opnam en heenging.
't Dienstmeisje stoorde hen met een boodschap van den advokaat Kruse, of de jonge Mijnheer Lövdahl wel dadelijk even bij hem wilde komen. De professor kromp ineen; maar Clara antwoordde: "Zeg, dat Mijnheer pas is thuis gekomen en te moe is van de reis, om van avond nog uit te gaan. 't Is toch ook wel wat kras om je dadelijk te laten halen."
Mevrouw Lövdahl was heel mooi en zag er zoo jong uit, dat het altijd een vermaak voor haar was haar grooten zoon van 14
't Was wel Clara Lövdahl niet alleen, die de bedaarde stad op stelten bracht; maar zij sloeg op het rechte oogenblik den rechten toon aan; en ze vond weerklank in de blijdschap en 't gejubel van alle kanten. Niet alleen bij de grooten, zooals de Lövdahls, de Withs, de Garmans maar ook onder de kleine burgerij was men uitgelaten in dezen winter.
"U hebt...... zegt u...... u is van uw man...... ik begrijp niet recht......;" hij zag al 't heele stadje in oproer; Mevrouw Lövdahl, de vrouw van Professor Lövdahl van haar man weggeloopen, om den nacht in zijn huis 't huis van een ongetrouwd man door te brengen!
Steffensen werd bleek; maar hij bedwong zich en riep: "Als hij 't is de jonge Lövdahl, waar jelui bang voor ben, dan kun jullie je de moeite sparen; want hij is 't met ons eens; hij is een van de onzen, niet waar, Mijnheer de directeur?" Abraham voelde aller oogen op zich rusten; maar wist niet wat hij zeggen moest.
De reden waarom Abraham zich over hem ontfermde was, dat Mevrouw Lövdahl eens gezegd had, dat de moeder van kleine Marius heel ongelukkig was: eenzaam en verlaten in de wereld.
En 't was altijd zijn plan geweest die wetenschap te kiezen, waarin zijn vader zoo'n grooten naam verworven had, ja, hij droomde er zelfs van 't werk van zijn vader voort te zetten en zich als specialiteit aan de oogheelkunde te wijden. Professor Lövdahl had ook altijd gemeend, dat het van zelf sprak, dat zijn zoon dokter zou worden.
Abraham ging naar huis met zijn vader. Professor Lövdahl was bewogen. Terwijl ze naast elkaar liepen; zei hij tot hem: "Je bent flink geweest Abraham! En ik zie daarin, dat je je best doet weer in orde te maken, wat je verkeerd gedaan hebt. En nu spreken we daar niet meer over. Ik zal er ook met den rector een woordje over spreken, dat hij die zaak niet meer aanroert."
Mevrouw Lövdahl ging tusschen de jongens in zitten en begon aan een appel. "Wat is dat nu voor gedoe, wat jelui voor morgen leeren moet?" Abraham telde 't op: "Grieksch, Latijn, Wiskunde......" "Bah!" zei Mevrouw Lövdahl, "Grieksch! dat is zeker wat akeligs."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek