Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !

Bijgewerkt: 24 juni 2025


Daarna zou hij met een vaart in huis, maar werd bijtijds door Kee, met een "hallo marsch, je niet hier verstoppen," den tuin weer ingejaagd, zoodat hij ten laatste, moe van het gedraaf, een middagdutje in het grasveld ging doen.

Tevergeefs beproeft deze, het onsmakelijke brood te nuttigen; hij is te zwak om het te kauwen; het wil hem niet door de keel. "Toe Kee, eet jij het maar op, toe. Je moet ook wat eten, Kee, anders val je er nog bij neer." Kee neemt een paar kleine beten, en zet het overschot dan weer in de kast, terwijl de tranen haar opnieuw langs de wangen vloeien.

"Ma wéét, hoeveel ieder zoowat eet, maar ik niet. Zou jij ooit gedacht hebben, dat Leni vier sneetjes at?" "En dan zegt ze nog wel, dat ze in de vacantie nooit trek heeft," lachte Nel. "Bob en Hans ieder eentje, dat is veertien," telde Door. "Nu Kee nog. Ik hoop maar niet, dat ze al te grooten honger heeft," zei ze met een kleur van inspanning, "want 't mes is zoo akelig stomp.

De meisjes komen ten onzent!" »Maar, als ze eene groote partij geven, laten ze ons thuis!" sprak Kee scherp. »Voor veertien dagen ben je nog op een muziekpartij bij de Van Beeken geweest!" antwoordt de »oude" heer. »Nu ja, maar verleden Donderdag lieten ze ons thuis!" Willemien klemde de lippen op elkaar, nadat ze dit gezegd had, en scheen van plan niet weer te spreken voor den geheelen dag.

André had het niet minder druk met allerlei mededeelingen, terwijl de jonge Tulk voor de ververschingen zorgde, en Suze droomend naar de onmetelijke zee zat te staren. »Alles dient nu afgesproken!" ging André voort. »In deze maand kunnen we nog vier- of vijfmaal repeteeren...." »Zou dat wel genoeg zijn, André?" vraagt Willemien. »Laat hem toch uitspreken!" vermaant Kee.

Het volgend jaar, als hun o...o...opvoeding volbracht za...al zijn, kee...ee...eren zij naar hun land terug, en nu...u zijn ze mij do...oor mijn broeder toe... vertrouwd, om ee...enige dagen van hun va...akantie bij ons door te brengen. Er heerste een ogenblik stomme stilte, als van verslagenheid.

Door de spitsroede der rustig zittende familiën heen loopend, werd menige hoed afgenomen voor vader en dochters, en achter hun rug soms een glimlach gewisseld over de ronde figuurtjes van Kee en Jans en het »allerdolst" toilet. Gelukkig vonden zij aan een hoek bij het water nog een vrij tafeltje en zetten ze zich haastig neer, om uit te blazen en rond te kijken.

Willemien was het eerst met een antwoord gereed: »We moeten het aan den ouden heer vertellen, en die zal beslissen!" Kee gaf het tweede advies: »Laat papa er buiten! Hij is in staat er op de sociëteit over te praten, en dan krijgen we er naderhand last van!" Jans besloot het debat: »Jelui begrijpt er niets van. De particuliere zaken van mevrouw De Huibert gaan ons niet aan!

Maar hun stemmen bibberden zoo op den stootenden wagen, dat ze gauw moe werden. Daar gingen ze voorbij het huis van meneer Veenhof. »Hoera, hoerariep »dubbele twee.« »Veel plezierhoorden ze meneer en mevrouw roepen. Daar stonden de kleine huisjes, waarin Klaas en Kee woonden. »Hoera, hoeraklonk het opnieuw.

»Ze had een anderen hoed op, dan gisteren!" zegt Jans. »Die zat zeker in een van de drie groote koffers, die van morgen gekomen zijn!" meende Kee. »Heel beleefd vind ik ze niet!" zegt mevrouw De Milde met eene schorre, maar toch zeer luide stem. »Ze heeft papa van morgen laten roepen, en wat zou je denken, dat ze vroeg...." »Een spionnetje voor het middelste raam boven!" giste Jans.

Woord Van De Dag

verheerlijking

Anderen Op Zoek