Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juni 2025
De koning echter had een booze moeder, die ontevreden was over dit huwelijk en zij sprak kwaad van de jonge koningin. »Wie weet, wat voor een meid dat is,« zeide zij, »die niet spreken kan; zij is een koning onwaardig.« Na een jaar, toen de koningin haar eerste kindje geboren was, nam de oude het weg terwijl zij sliep, en besmeerde haar den mond met bloed.
"Maar Go, kindje; wat is er gebeurd?" begon hij verschrikt, maar toen ze z'n stem hoorde, ging er opeens 'n schok door haar heen, en 't betraand gezicht opheffend fluisterde ze nerveus: "Ga weg, Gerard; hoe kom-je hierbinnen? Hield ze je niet tegen? Heb-je 'n scène gemaakt?" "Wie? Ik heb niemand gesproken." En z'n oogen staarden verbaasd haar aan.
De keizer slaakte een diepen zucht. Een zilveren kinderstem deed hem uit zijn overpeinzingen opschrikken. Een meisje van ongeveer vijf jaar, meer op een engel dan op een aardsch wezen gelijkend, naderde hem bedeesd en bracht den vreemden gast den nachtgroet van haar moeder. Getroffen keek de keizer op het kindje neer, dat hem het witte handje toestak.
Mevrouw zag daardoor de vragende oogen van Ida en hoorde tegelijk Lize zeggen: »o, Mama! begreep ik het goed, verwacht de Koningin een kindje?« »Ja, wist jij dat nog niet? Je hadt het kunnen lezen op de bulletins; overal hingen ze; niet enkel in de sigarenwinkels,« zoo luidde de inlichting van Gustaaf, den oudsten broeder, student in de rechten.
Maar het onderhoud tusschen Charlotte en Eduard heeft Ottilie de oogen geopend, en zij zegt nu haar tante dat ze nooit de vrouw van Eduard zal worden. Trekt Charlotte haar toestemming tot de echtscheiding niet in, dan zal zij zich werpen in hetzelfde meer waarin het kindje is verdronken. Daar ze in haar hart afstand heeft gedaan van Eduard, kan zij nu rein naast Charlotte leven.
Ik kan niet meer klaar komen en 't spijt me toch zoo vreeselijk, dat ik Papa dit groote verdriet heb aangedaan. Och, help mij!" De fee was eerst ook heel verdrietig op Hilda geweest, toen ze alles wist. Maar nu ze zag, hoe'n spijt Hilda had, kreeg ze medelijden. "Nu, kindje," zei ze troostend, "wees maar bedaard, we zullen zien. Kom eerst eens hier, wat is je japonnetje gekreukeld." Hilda kwam.
"Ze ligt nu een poosje op Moeders bed en voelt zich wat beter. De dood van dat kindje heeft haar erg getroffen, maar verder geloof ik dat het gevatte kou is. Hanna zegt ook dat zij het denkt, maar ze kijkt ongerust, en dat maakt me zenuwachtig," antwoordde Meta. "Wat is de wereld toch een jammerdal," zuchtte Jo, met een wanhopig gebaar haar kuif opstrijkend.
»En ziet«, vertelde Jeanne, »aan het eind van ons gebed scheen het, dat er leven in het kindje kwam. Het gaapte driemaal en werd gedoopt. Dadelijk daarna stierf het en het werd in gewijde aarde begraven.«
Het kleine, dikke, wel doorvoede kindje draaide evenals altijd, wanneer het zijn moeder zag, de ronde, volle armpjes met de handpalm naar beneden, lachte met het nog tandelooze mondje, en, evenals een visch met zijn vinnen doet, begon het met de handjes op zijn gesteven rokje te slaan.
De Prins toonde Haar eerst aan den wethouder, daarna aan de getuigen. Een blozend kindje, goed van gewicht was de indruk. De heer Meys las de geboorteacte voor en die werd vervolgens geteekend.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek