Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
Stil, stil dan, het kindje slaapt, heeft dokter Helmond onwillekeurig gefluisterd, waarna hij om zich te vergewissen dat hij zich niet bedroog, den geliefden broeder bij zijn naam riep. Maar neen, hij kon het niet zijn. Zie, de deur deed hij dicht. Als het Philip was, dan.....
Hij was den heelen dag op kantoor en haar hoorden we haast onafgebroken zingen en met het kindje praten. Wanneer het bij ons stil was, klonk het van boven met een lieve, heldere vrouwenstem: »Dág Pa! Dág lieve Pa!" of de jonge moeder haar nog niet eenjarig kindje leeren wou, hoe het zijn vader begroeten moest. »Dág Pa! Dág schattige Pa!"
En wat een vreeselijke heerlijkheid, op straat en overal in 't openbaar met elkaâr te zijn en dan de menschen te zien of te hooren zeggen: "dat is de jonge mijnheer en mevrouw van Wilden, ze zijn drie jaar getrouwd zoo wat, zij hebben éen kindje, een allerliefste jongen". Maar, dat alles daargelaten, wat zouden zij een stil en heimelijk geluk met hun drieên hebben in huis!
Zoo maakt de natuurmensch voor zijn kindje van een kalebas een rammelaar of mogelijk heeft hij er zelf wel plezier in en maakt er muziek mee bij feestelijke gelegenheden, en als men later van biezen zoo'n instrument gaat vlechten, behoudt men den kalebasvorm.
"Ja mother dear, ik ben alleen maar een klein beetje zenuwachtig; ik vind het zóó naar voor u." "Maar kindje, dat moet je je nu heusch zoo niet aantrekken. Alles zal langzamerhand wel beter gaan. Maar ik vind het toch heel lief van je, om zoo voor mij te voelen. Ga nu gauw naar je kamer. Keetje zal je een kop bouillon brengen straks.
Door het leven te gaan tusschen haar man en haar kind! Aan den eenen kant een knappe, lieve man, die haar in alles steunde en beschermde, en raad gaf, aan den anderen een blond jongetje, dat om haar heen dartelde en haar zijn lieve moeder noemde. Wat zoû het goed staan tegenover de menschen, zoo'n familie te zijn Eerst zoû het kindje, natuurlijk in de lange witte kleêren worden gekleed.
De onderste rotten al weg, doorstonken de kamer, waar 't dood kindje op stroo was gelegd, nauwlijks 'n bobbel onder den doek. Den heelen Vrijdag ventte Suikerpeer, verkocht weinig. De kool was rinzig en week de menschen wouen 'r niet an. En het regende geweldig.
Broeder Johannes kon zijne oogen niet gelooven: zijne zuster Veerle stond voor hem, bleek en bevend, haar weenend kindje in de armen. Hoe, waarom had zij Brugge verlaten? Waar bevond zich haar echtgenoot en wat kwam zij hier doen? Eensklaps schenen hare laatste krachten de vrouw te begeven. Zij sloot de oogen en zakte buiten kennis in de armen van haren broeder.
Mannen en vrouwen uit alle rangen en standen waren daar bijeen, vele boeren hadden met hun vrouwen een langen afstand per wagen afgelegd, om toch dien avond van hun Afrikaander gezindheid te doen blijken. Ja, zelfs waren er vele van deze vrouwen met haar bébé's op den schoot, wien dan de weinige stoelen, die in de zaal waren, werden aangeboden, om zittende beter het kindje te kunnen dragen.
En dan zou het niet goed zijn dat die ouders velen althans omringd van vrienden en getuigen, nog eens worden herinnerd aan de plichten die hun, met het geschenk dat ze ontvingen, zijn op de schouders gelegd, en aan God beloven: Vader! wij zullen ons kindje opvoeden naar UW reinen wil. Geen avondmaal! Waarom niet?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek