United States or Kiribati ? Vote for the TOP Country of the Week !
De jonghelinc: Och edel wijf, berecht mi ene dinc: En hoerdi daer na noit ghewaghen Vrouwe oft joncfrou in horen claghen, Dat iement een kint hadde verloren? De jonghe joncfrou Damiet: O edel jonghelinc uutvercoren Daer af en hebbic niet ghehoert. De jonghelinc: Ay! so ben ic van cleinder gheboert. Dat duchtic, oft uut verren lande.
Gheeft die edel minne haer stuc, Si anesiet ghene hoghe gheboort. O Lanseloet, ende hoe versmoort, So es u herte ane Sanderijn! Wildi doen den wille mijn, Ic salse u doen hebben tuwen willen Al desen nacht, heimelijc, al stille, Op u camer, heer ridder weerdt, Ende doet daer mede dat ghi begheert, Wildi mi ene ghelofte doen.
Dirste es daste arm best; dander daste cranc best; terde daste quaet best; tfirde daste vel sculdech best; tfifde daste onscoen best. Want ic waende ric ende scoen wesen, starc ende dogentlic. Nu berigt mi: war ombe ben ic arm? Die nit guts en heft, es di arm? Dat weet God, ja ic! ic ben arm. Nu sege mi: war ombe ben ic cranc?" enz.
De jonghe joncfrou Damiet: Waer ic te Damast int conincrijc, Esmoreit wel scoene man, Soe soudic haer bat gheliken dan; Maer nu sta ic als een pilgherijm. De jonghelinc: O Damiet, vrouwe mijn, Ende sidi dit, wel edel wijf? Mijn herte, mijn ziele ende mijn lijf Met rechten in vrouden leven mach, Want ic niet liever gast en sach. Die noit op eertrike was gheboren.
In deze minneliedjes is weinig eigens of karakteristieks, maar zij zijn bevallig en welluidend. Zoo b.v.: Eens meienmorgens vroe Was ic opgestaen; In een scoen boemgaerdekijn Soudic spelen gaen. Daer vant ic drie joncfrouwen staen; D'ene sanc voren, d'ander sanc na: Harba lori fa, harba harba lori fa, harba lori fa.
Sine moeder: Oetmoedech god, nu moetti sijn Gheloeft, ghedanct in allen stonden: Mijn lieve kint hebbic nu vonden, Di mi nu verloesten zal, Want die vroude es sonder ghetal, Die nu mijn herte van binnen drijft. Robbrecht: O wi enen dief, die men ontlijft, En mochte niet so droeve ghesijn. Als ic nu ben int herte mijn, Want ik duchte grote scanden.
Van dien aard is eene sterk Duitsch-getinte klacht van minnewee, die besloten wordt met deze regels: Doe ich har clagede minen noot, Vragede zi mi: "is Brugge groot?" Recht op hun dreef komen sommige minnedichters van dezen tijd eerst in dartel of grof-zinnelijke stukken als de monorimes, aanvangend: Ic quam gegaen met liste, Daer ic mijn suete lief wiste, Ic sprac: "lief, waer biste,?"
Quame nu een valcke van hogher aert Ghevloghen op desen boom, ende daelde, Ende ene bloeme daer af haelde Ende daer na nemmermeer neghene Noch noit en haelde meer dan ene, Soudi den boom daeromme haten, Ende te copene daeromme laten? Dat biddic u, dat ghi mi segt, Ende die rechte waerheit sprect, Edel ridder, in hovescher tale. Scone wijf, ic versta u wale.
Woord Van De Dag