Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
Voor kort was er dan ook een soort van winterverblijf opgericht, en in de omstreken woonden wel 600 Amerikanen, die hierheen waren gekomen na het tractaat van Parijs, waarbij het eilandje als amerikaansch grondgebied was verklaard, hoewel het later weder aan Cuba werd afgestaan.
Ik begon te zien, ik weet nog niet wat; ik trok met mijn stok een pentagram op den grond, en bedacht eene bezweringsformule; ik zag maar waarom ik? Laten wij er eene legende van maken; legende, kind van het morganatisch huwelijk van feit en fictie; laten wij een ruiter hierheen doen draven over den weg, die het land doorsnijdt. Ik zie hem al, hem en zijne schaduw.
Met een glans van blijdschap in de oogen viel zij hem in de rede en zeide: "Ha, nu doet gij wel." "Gij hebt den ouden heer met zijn dochter hierheen gebracht?" hernam hij. "Ja." "Weet ge waar zij wonen?" "Neen." "Poog het voor mij te ontdekken." Het oog van het meisje was eerst van treurig vroolijk geworden; nu werd het weder van vroolijk treurig. "Is het dat, wat ge begeert?" vroeg zij. "Ja."
Het verscheen reeds kort daarna en begon zijne heldendaden met het neersabelen van de vreedzame landbewoners, die geen deel hadden aan den opstand; zij verwoestten de landerijen en verbrandden de duars, kortom hielden huis als duivels. Het getal vluchtelingen, dat hierheen stroomde, nam dagelijks toe; de een had een broeder te wreken, de ander eene vrouw, een vader, een kind.
De Heeren zien dus, dat twee der hoofdbezwaren bereids zijn overwonnen, en het was Z. Hoogheid nuttig en noodig voorgekomen, mij hierheen te schikken, om hiervan Uwe Achtbaarheden kennis te doen dragen." Wederom eene wijl stilte. De Burgemeesteren zien elkander een oogenblik aan, als wilde de een den ander de eer laten om 't woord te voeren: eindelijk vat Witsen, als gastheer, het op.
"Neen, don Alvares, neen," riep ik bij deze woorden uit, "de hemel heeft u niet voor niets hierheen gevoerd en ik zou eene tweede scheiding niet te boven komen; ik vertrek met u, alleen de dood kan ons scheiden." "Geloof mij," hernam hij, "blijf met don Ambrosis leven; maak u geen deelgenoot van mijne ongelukken; laat mij ze alleen dragen."
Ik hoop lang genoeg te leven en werk van zulk een hoedanigheid voort te brengen, dat ik aan het eind mijner dagen instaat zal zijn te zeggen: "Zie, hierheen leidt het kunstenaarsleven!" Twee van de meest volmaakte levens waarmede ik bij eigen ervaring kennis heb gemaakt, zijn die van Verlaine en van prins Kropotkin, twee mannen die beiden jaren gevangen zaten.
Daar vonden zij twee mannen op den grond liggen en bij hen eene vrouw, die op hare knieën liggende, het hoofd van den een met hare armen ondersteunde. Het hulpgeroep dat zij het laatst gehoord hadden, was van deze vrouw afkomstig. In de Indiaansche Chinouk-taal, die Cascabel reeds ten naastenbij verstond, riep zij nu weder: Kom hierheen!.... Zij hebben hem vermoord! Jan snelde naar haar toe.
Hij zeide dit op een toon, die zijn groote vreugde verried. "Komt het hierheen?" vroeg Gideon Spilett. "Ik kan het nog niet met zekerheid zeggen," gaf Pencroff ten antwoord; "want alleen zijn mast is pas zichtbaar, en men ziet niets van den romp." "Wat moeten wij doen?" vroeg de knaap. "Wachten," antwoordde Cyrus Smith.
"O!" antwoordde Lodewijk: "men heeft mij wel lang genoeg laten wachten; maar eindelijk kwam er toch volk opdagen, en toen heb ik Klaas bij 't jacht gelaten en ben naar Guldenhof getrokken en terstond, zoodra ik gekleed was, was het wederom inspannen om hierheen te rijden."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek