Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 oktober 2025
Op den rand van haar bed zat zij met een dankbaar en verruimd hart naar de zee te kijken en naar de schaduwen op de lichtroode rotsen, waarop de gouden brembloesems wuifden. "Heerlijk, heerlijk!" fluisterde zij een paar malen. "Wat zal ik nu mijn best gaan doen!" Het was of de zon nog nooit zóó mooi had geschenen als den volgenden dag, toen Dr. Hearty en zij naar Dawlish toe wandelden.
"Dat hangt er heelemaal van af of je zelf medewerkt tot je herstel." "O. Dan wou ik u alleen nog zeggen hoe blij ik ben dat u me hierheen hebt laten gaan en ... dat ik mij niet ongerust behoef te maken over al de onkosten...." Zij had het laatste zoo fluisterend gezegd dat Dr. Hearty zich tot haar over moest buigen om haar goed te verstaan.
Na een bijna slapeloozen nacht, voelde zij zich op zekeren ochtend nauwelijks in staat te strijden tegen de moedeloosheid, die haar bitter vragen deed, hoe lang deze toestand nu eigenlijk nog wel zou moeten duren maar ze gaf toch niet toe, ze wou niet tobben, ze woù vol hoop en moed blijven en ze wilde ook doen wat Dr. Hearty haar "duren plicht" noemde: heel bedaard rusten, echt uitrusten!
"Neen Dorothy Dimbleby, wij hebben je niet geroepen," zei Miss Hearty, de hand op haar schouder leggend, terwijl Dorothy nog dieper bloosde, "maar je komt toch alsof je geroepen waart." En Miss Hearty vertelde haar wat het geval was. "Maar ik ben grooter dan Fräulein Eiche, wel een half hoofd!" riep Dorothy terstond uit.
Verbaasd keek zij op en: "O dokter, hoe heerlijk!" riep zij uit. "Zoo, dat klinkt al heel hartelijk," zei Miss Hearty lachend. "Hoe gaat het?" "Veel beter nu ik u zie!" Dr. Hearty ging naast het bed zitten, bevoelde Hedwig's pols en zei: "Wij gaan bepaald vooruit." "Gelukkig!" riep Hedwig op een toon van verlichting. "Ik wist het ook eigenlijk wel.
Toen werd het haar te machtig en kon zij niets meer zeggen. En zonder een woord te spreken, trok Miss Hearty haar naar zich toe en met een gewaarwording van veiligheid legde Hedwig het hoofd aan haar borst en schreide rustig uit. Lang duurde het echter niet, of zij hief het hoofd weer op en lachend door hare tranen heen, zei ze: "Ik schaam me verschrikkelijk eigenlijk." "Zoo?
Zij heeft er familie wonen, in de buurt van Teignmouth, juist waar wij naar toe gaan. Het moet er verrukkelijk wezen!" "Ik hoop het," zei Miss Hearty weer, "maar als wij er zulk slecht weer treffen...." "Dan vind ik het toch heerlijk, omdat ik bij u ben!" zei Hedwig vroolijk. "Pas op maar, mijn gezelschap kon je wel eens niet meevallen op den duur!"
"Het is wel een beetje jammer," zei Dorothy met een aardige poging om de zaak luchtig op te vatten, "maar eigenlijk kan niemand het helpen." "Willen de dames niet liever naar boven gaan?" klonk nu de stem van Mr. Dimbleby boven aan de trap. "Mijn vrouw heeft nog wat thee en beschuitjes klaar gezet." "Wij komen," riep Dr. Hearty terug en allen gingen naar boven, waar Mr. en Mrs.
Mijn zijden japon kan ik je moeielijk leenen, die zal ik zelf aan moeten trekken en buitendien...." "Buitendien zouden mijn beenen er dan ook een heel eindje uitsteken," zei Hedwig, terwijl zij naast Miss Hearty ging staan en lachend op haar neer zag. "Ik ben wel iets grooter dan u!" "Oneerbiedig kind! Maar hoe zullen wij raad schaffen? Dorothy zal ook niets hebben.
"Daar geloof ik niets van, maar nu moet mijn patiënt niet meer zoo druk praten," zei zuster Kate beslist. "Anders is Dr. Hearty ontevreden, als zij straks komt." "Ik zal niets meer zeggen, maar ik blijf wakker, want ik wil Miss Hearty beslist spreken." Tot eenig antwoord legde zuster Kate haar wat terecht, dekte haar nog eens toe en verdween.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek