Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
"Zijn we dan hier niet in de streek der kinasoorten?" vroeg Dick Sand. "'t Is waar ook," zei Harris, "je hebt volkomen gelijk. De boomen die den kostbaren kinabast verschaffen, zijn hier thuis." "'k Heb me al verwonderd dat ik er nog geen gezien heb," hernam Dick Sand. "Ja, mijn jonge vriend," antwoordde Harris, "die boomen zijn zoo gemakkelijk niet te onderscheiden.
De zeeman kwam bij hem boven en hij had liever de reis langs de kust genomen. "Mijnheer Harris," zeide hij, "waarom, in plaats van honderd twintig mijlen in de woestijn van Atacama af te leggen, niet liever de kust gevolgd? Was het niet beter de dichtstbij zijnde stad te bereiken, het zij ten noorden, hetzij ten zuiden?" "Maar, mijn jonge vriend," antwoordde Harris, het voorhoofd licht fronsende.
"En op dat zelfde oogenblik, Negoro," antwoordde Harris, "heeft het toeval mij naar die plaats gevoerd om je te ontvangen en die brave menschen naar 't binnenland te geleiden. Zij meenden en konden niets anders meenen dan in Amerika te zijn, en 't is me niet moeielijk geweest hen deze provincie voor Beneden-Bolivia te doen houden, waarmede ze juist eenige overeenkomst heeft."
Toen de derde morgen was aangebroken, scheen het echter, alsof beiden de toekomst te donker hadden ingezien; want toen de Heer Harris kwam, vond hij de patiënte aanmerkelijk beter. De pols was veel sterker en alle verschijnselen waren gunstiger dan bij zijn vorig bezoek.
Ik hoop dat die brave menschen 't me zullen vergeven," voegde Harris er bij met een zweem van spotternij die een Amerikaan uit het Zuiden, tegen negers sprekende, altijd laat doorschemeren. "Maar toen ik die heeren in uw dienst zag, dacht ik...." "Ze zijn niet en waren niet in mijn dienst, mijnheer," antwoordde Mevr. Weldon ernstig.
't Is trouwens ook mogelijk dat we onderweg eenige bedienden van de hacienda ontmoeten, en daar deze gewoonlijk te paard zitten, kunnen ze ons hunne paarden afstaan." Dick Sand zag nu zeer goed in, dat hij door nieuwe tegenwerpingen te maken Mevr. Weldon geen pleizier zou doen. "Wanneer vertrekken we, mijnheer Harris?" vroeg hij. "Van daag nog, mijn jonge vriend," antwoordde Harris.
Zij had twee zeer ernstige redenen om gerust te zijn: vooreerst werd deze streek der pampa's niet onveilig gemaakt door inboorlingen, noch door wilde dieren; vervolgens, omdat men onder de leiding van Harris, een gids zoo zeker van zich zelven als de Amerikaan scheen te zijn, niet bevreesd hoefde zijn te verdwalen.
Harris maakte zijn paard los, nam het bij den toom en klom van den steilen oever weder naar omlaag, terwijl hij Dick Sand hierbij voorging. Deze had een vluchtigen blik geworpen, zoowel op de rivier als op het bosch dat haar beide oevers omzoomde. Doch hij zag niets dat hem kon verontrusten.
"Bewoont u dit gedeelte der provincie, mijnheer Harris?" vroeg Mevr. Weldon. "Neen, mevrouw Weldon," antwoordde Harris, "ik woon in het Zuiden op de Chiliaansche grens, maar, op dit oogenblik ga ik naar Atacama, in het noord-oosten." "Zijn we dan hier op den rand van de woestijn van dien naam?" vroeg Dick Sand.
"Ja, mevrouw Weldon," antwoordde de leerling, "'k Wilde eens hooren of mijnheer Harris hem niet ontmoet had." "Neen," antwoordde Harris. "Laten we dus dien deserteur, waar hij is, en houden we ons alleen met het vertrek bezig! Als 't u blieft, mevrouw Weldon!" Ieder nam het pak op dat voor hem bestemd was. Herkules hielp Mevr.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek