Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
Nu is die afstand bijna even ver, en in uw plaats zou ik liever niet langs de pampa's van de Argentijnsche Republiek willen reizen. Wat mij betreft, tot mijn groote spijt, zou ik u niet kunnen vergezellen." "Gaan dan de schepen, die van Chili naar Peru varen, niet in 't gezicht van deze kust voorbij?" vroeg daarop Mevr. Weldon. "Neen," antwoordde Harris.
De fabrikant, getrouw aan zijn woord, bezocht Harris een paar weken, nadat George van hem weggenomen was, hopende dat nu de drift bedaard zou zijn, en beproefde alle mogelijke middelen om den knappen werkman terug te bekomen. "Gij behoeft u geene moeite te geven om langer te praten," zeide Harris stuursch. "Ik weet mijne eigene zaken wel, Mijnheer!"
Men kan zelfs aannemen dat hun verbeelding voor ieder der honderd vijftig soorten waaruit dit bewonderenswaardige geslacht der kolibries bestaat een nieuwe dichterlijke benaming heeft weten te vinden. Hoe talrijk nu evenwel deze vliegenvogeltjes in de bosschen van Bolivia hadden moeten zijn, moest de kleine Jack zich vooralsnog met de belofte van Harris vergenoegen.
Ondanks de aanbevelingen van den Amerikaan had de leerling vlug zijn geweer aangelegd en op een dezer dieren vuur gegeven. Maar, op het oogenblik dat het schot afging, was het wapen snel door Harris afgewend en Dick Sand had, hoe handig hij ook was, zijn doel gemist. "Geen geweerschoten! geen geweerschoten!" zei de Amerikaan.
Tot deze soort behoort de 'nandoe', die je daar zoo even gezien hebt!" Harris had gelijk. De nandoe is een steltlooper, die in de vlakten van Zuid-Amerika vrij veel voorkomt, en zijn vleesch, vooral van een jong dier, is een zeer goed voedsel.
Maar, scheen deze streek al door den mensch verlaten te zijn, met de dieren was dit in de laatste dagen geenszins het geval. Somwijlen hoorde men een langgerekten klagenden kreet, dien Harris toeschreef aan eenige van die groote luiaards, de gewone gasten van die uitgestrekte boschachtige streken die men "ai's" noemt.
Elinor maakte geene tegenwerping, die niet gemakkelijk werd overwonnen. Zij dankte hem in enkele, innig gevoelde woorden, en terwijl hij zijn knecht haastig heenzond, om den Heer Harris te waarschuwen, en onmiddellijk postpaarden te bestellen, schreef zij een kort briefje aan hare moeder.
"Je moet niet 'misschien' zeggen," hernam Harris, "maar 'zeker'. Ik voor mij ben er zoo zeker van, alsof 'k mijn jongen vriend rendez-vous gegeven had aan de oevers van de Coanza!" "Welnu," antwoordde Negoro, "op marsch! Ik ken Dick Sand. Hij zal zich geen uur ophouden en we moeten hem vooruit zien te komen." "Op marsch, kameraad!"
"Zekeren George Harris en Eliza Harris en hun zoon, en Jim Selden en eene oude vrouw. Wij hebben de officieren hier en eene volmacht om hen te vatten; en wij zullen hen krijgen ook. Hoort gij wel? Zijt gij George Harris niet, die aan Mr. Harris van Kentucky behoort?" "Ik ben George Harris. Zekere Mr. Harris van Kentucky noemde mij eens zijn eigendom.
"Ik ben een Amerikaan zooals u, mevrouw....!" zeide de onbekende, die een oogenblik wachtte totdat de Amerikaansche hem haar naam deed kennen. "Mevrouw Weldon," antwoordde deze. "Mijn naam is Harris, en ik ben geboren in Zuid-Carolina. Maar 't zal nu twintig jaar geleden zijn dat ik mijn land verliet, om naar de pampa's van Bolivia te gaan, en het doet me genoegen landgenooten te ontmoeten."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek