Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
En die massa galoppeerde vooruit in den kletterden regen, als een stuk levende aarde. Marieke hield zich vast aan de weelderige manen der steigerende merrie, en lachte heldere gillen uit. Pallieter zat los op zijn paard, zwierde met zijn armen, en huilde uit zijn sterke keel het schetterende horenlied van Walkuren van Wagner. Het klonk lijk een trompet.
"'t Is zoo dol mevrouw, om nog éven te blijven." "Jullie bent net kinderen." "Vanmiddag heb ik 'n mijnheer aan 't strand gezien en die bleef nog zitten, toen 't water 'n heel eind ver was. Toen moest-ie z'n kousen en schoenen uittrekken. Nee, Jet, 't was om te gillen." "Was dat die met de roode snor?" "Precies-die." "Neem u nou nog een fondant, mevrouw." "Nou, nog ééntje."
Zijn meesteres had opgehouden te gillen en lag bewusteloos op een sofa uitgestrekt, terwijl de ongelukkige kolonel morsdood lag, te midden van een plas bloed, met zijn hoofd op den grond nabij den haard en zijn eenen voet over de leuning van een fauteuil. De eerste gedachte van den koetsier, toen hij zag niets meer voor zijn meester te kunnen doen, was natuurlijk, de deur te openen.
Gij zijt waarlijk zoo goed en braaf, dat zij volstrekt niet te pas komen. De zaak is dan, dat dit slavinnetje aan een paar dronken schepsels behoorde, die eene gemeene herberg houden, waar ik dagelijks voorbij moet, en dat het mij verveelde haar te hooren gillen als zij haar afrosten.
De senora schudde: «o este perfido hombre." Daarna zong Consuela, met haar hoog meisjesorgaan blérrend zoo hard ze maar kon, verrukt zich zelve zoo te hooren, te kunnen gillen zoo hard 't haar lustte. Ze klapte met haar handen, tripte de maat met klakkenden voet, terwijl haar mond in 't zingen opgespalkt, donker gaapte.
Zijn bange gillen versmolten in het bruisend gejuich der menigte. Na hem rond het leger gesleurd te hebben, kwamen zij altijd huilende, bij het vuur, en trokken hem vier of vijf malen dwars erdoor totdat de kolen, die op zijn aanzicht kleefden, hem onkennelijk hadden gemaakt. Hun loop dan weer hernemende, verdwenen zij met het dode lichaam in de duisternis.
Ze herinneren ons aan voorvalletjes, die we langs straat en gracht wel eens waarnamen, bijvoorbeeld als er iemand in het water viel; dan waren de menschen ook verschrikt, je hoorde ze door elkaar gillen, hard wegloopen, achteruitdeinzen, om hulp roepen, de handen uitsteken en op andere manieren zich lawaaierig aanstellen.
Men heeft de Bisschoppelijken zien naderen en zich voor den strijd opgesteld. Een bende ruiters wacht hen af en rijdt met gevelde lans op hen in. Er ontstaat een vreeselijk gevecht. De paarden brieschen en hinniken, de zwaarden kletteren op schild en harnas, de ruiters heffen hun strijdleus aan, en 't gillen en kermen der gewonden en stervenden mengt er zich doorheen.
't Was nu juist geen gillen, maar ja, ja zeker, ik kon heel goed zien dat ze als ze 't gedurfd had me zou hebben uitgelachen; en ik herhaal dat ik dat alles behalve plezierig vind. Zeg lieve kereltje, krijg ik tegen den acht en twintigsten....? Nee, chut! geen overijlde antwoorden, 't Is ook indiscreet misschien om zoo zelve te vragen; maar toch.... ik hoop....!"
Het galmde, weêrgalmde door de lucht, tegen de huizen, van het gillen en roepen en lokken der priesters, het schreeuwen der vrouwen, het ezelgebalk en het trompetgetoeter en cymbalengekletter der kinderen. Tegen het Pompeïus-Theater golfde als een dichte, bontkleurige zee aan, waaruit de koppen dreven, de armen omhoog staken met wijdvingerige handen als van drenkelingen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek