Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Terwijl donna Micaela daar buiten werkte, sprak zij dikwijls met den kleinen Gandolfo, die na den dood van fra Felice, wachter van het klooster geworden was. Op een dag liet zij zich door Gandolfo door het geheele klooster geleiden. Zij liep het door van den zolder tot den kelder.
Maar nu heb ik niet kunnen spreken over u en nu zult ge hem niet helpen." Donna Micaela wist nauwelijks hoe het gegaan was, maar zij en de kleine Rosalie, die Gandolfo liefhad, waren bijna gelijktijdig bij hem. Ze trokken hem naar zich toe en kusten hem en zeiden, dat niemand gesproken had als hij, neen niemand. Zag hij niet, dat allen weenden? San Sebastiaan was tevreden over hem.
Donna Micaela voelde plotseling dat zij het arme beeld niet kon laten vernietigen. De herinneringen van de schoonste uren haars levens waren daaraan verbonden. "Gandolfo, Gandolfo!" fluisterde zij. Een oogenblikje geleden had zij hem naast zich gezien. "Ja, donna Micaela." "Laat hem het beeld niet verbranden, Gandolfo." De monnik had zijn vraag nog eenmaal herhaald, twee malen, drie malen.
Moge het mij gaan, zooals zij wilde." "En meer zag ik niet van hem," zei de kleine Gandolfo, "want de soldaten van de wacht namen hem in hun midden en voerden hem weg. "Maar ik, die hem hoorde smeeken voor degenen, die zijn liefste vermoord hadden, deed mij zelf de gelofte, dat ik iets voor hem doen zou.
"Stil, stil," zei hij tot haar. En ze zat stil met het gelaat tusschen haar handen verborgen. Nu en dan schokte haar lichaam en jammerde zij zacht. Maar Gandolfo verhaalde hoe de rechter, toen don Gaetano dit bekend had, op zijn medegevangenen gewezen en hem gevraagd had: "Indien ge deze vrouw lief hebt, hoe kunt ge dan in eenige gemeenschap staan met deze menschen, die haar vermoord hebben?"
En hij legde het beeld op den brandstapel. Maar het had daar nauwelijks een oogenblik gelegen, of Gandolfo greep het, hief het hoog boven zijn hoofd en snelde er mee heen. Pater Gondo's pelgrims trachtten hem te grijpen en het werd een woedende drijfjacht om den krater van den Monte Chiaro. Maar de kleine Gandolfo redde het beeld. Een groote reiswagen reed bergafwaarts.
Gandolfo komt te voorschijn. "Ga met mij mede om je kerk voor me te ontsluiten." Allen die donna Elisa's woorden verstaan hebben, begrijpen dat ze wil gaan bidden in San Pasquale om het Christusbeeld te smeeken voor Gaetano's leven. Ze staan allen op en willen met haar gaan. Donna Elisa is zeer getroffen door dit medelijden, ze heeft een gevoel alsof haar hart grooter wordt.
"De gevangenis," zegt hij, "wat zal ik u daarvan vertellen? Ik heb elken dag mijn soep gehad, elken middag, dat is meer dan velen van u kunnen zeggen." De kleine Gandolfo zwaait zijn muts en roept: "Nu zijn er heel wat meer socialisten in Diamante, dan toen ge weggingt, don Gaetano." "Hoe zou dat anders kunnen zijn," lachte hij. "Alle menschen moeten socialist worden.
Eens had Gandolfo het plotseling zien samentrekken van schrik. Het was toen de man, die naast hem zat, een hand had uitgestrekt, die rood was van bloed. Had hij toen misschien plotseling een vermoeden van de waarheid gekregen? Dacht hij er aan, dat deze menschen ingebroken hadden in het huis, waar zijn geliefden woonden?
Hij richtte zich op en een zacht rood kleurde zijn wangen. "O, signori," zei de kleine Gandolfo. "Laat mij spreken over hetgeen mij altijd vervult. Laat mij spreken over hetgeen ik altijd vóór mij zie!" En hij begon met wegsleepende welsprekendheid te vertellen wat hij zelf gezien had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek