Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Eindelijk hebben ze de Porta Etnea bereikt en nu gaat het vlug heuvelafwaarts. Maar zie, de kerkdeur staat open. Er is dus werkelijk iemand. De lantaarn trilt in donna Elisa's hand. Gandolfo wil die voor haar dragen, maar zij behoudt die. "In Godsnaam, in Godsnaam," mompelt zij, terwijl zij de kerk binnentreedt. Het volk dringt om binnen te komen.
Hij hield de kroon slechts even in zijn handen, op hetzelfde oogenblik ontnam de soldaat van de wacht hem die. Donna Micaela zag bijna verschrikt op. Het Christusbeeld! Daar was het dus reeds. Zou zij spoedig antwoord krijgen op haar bede? Gandolfo vervolgde: "Maar toen Gaetano nu opkeek, beefden allen als voor een wonder, want hij was geheel veranderd.
Toen had hij don Gaetano Alagona zien zitten op de bank der aangeklaagden in een gezelschap van een menigte woeste gezellen, die erger waren dan dieren. Hij vertelde hoe schoon Gaetano geweest was. Den kleinen Gandolfo had hij een god toegeschenen naast de vreeselijke menschen, die hem omringden. En hij beschreef deze bandieten met hun wilde roofdiergezichten, hun ruig haar en plompe ledematen.
En toen zij deze ontelbare kleine cellen met haar tralievenster en naakte muren en harde houten banken zag, kreeg zij een inval. Zij verzocht Gandolfo haar op te sluiten in een dezer cellen en haar daar gedurende vijf minuten te laten. "Nu ben ik een gevangene," zei ze, toen zij alleengelaten werd. Ze voelde, dat de deur gesloten was, ze zag dat er dikke traliën voor de vensters waren.
"Hoe krijgt hij eten?" vroeg zij hem. "Ik kook voor hem," zei Gandolfo. "En kleeren?" "Die verschaf ik hem. Ik ben het ook, die hem boeken en tijdschriften bezorg." Donna Micaela zweeg een tijdlang. "Gandolfo," zei ze, terwijl zij hem de roos gaf, die zij in de hand hield, "leg deze roos op het blad, als je straks eten brengt aan je ongelukkigen gevangene!"
De rechter had mild gelachen en er uitgezien alsof hij slechts op dit antwoord gewacht had om don Gaetano vrij te spreken. Maar toen was er een Godswonder geschied. Gandolfo verhaalde hoe tusschen al de gestolen zaken, die op de tafel lagen, ook een klein Christusbeeld geweest was. Dat was een el hoog en rijk versierd met ringen en getooid met een gouden kroon en gouden schoentjes.
Boven op den met rood doek bekleeden wagen stond San Sebastiaan bij een paal, en onder het beeld zaten de vier zangers, die deelnamen aan den wedstrijd. Het was een oude blinde zanger van Nicolosi, een kuiper van Catania, die beschouwd werd als de beste improvisatore van geheel Sicilië, een smid van Termine en de kleine Gandolfo, zoon van den poortwachter van het raadhuis.
En als zij haar dan eindelijk vonden, zou zij dood op den grond liggen, en overal zou men sporen vinden van haar pogingen om zich te bevrijden. Waarom kwam Gandolfo niet? Nu was zij toch een kwartier, een half uur in de cel geweest. O, waarom kwam hij toch niet? Ze was overtuigd, dat ze een heel uur opgesloten was geweest, toen Gandolfo kwam. Waar was hij toch zoo lang geweest?
Toen kwam de smid, die al de wonderen vertelde die San Sebastiaan verricht had op Sicilië gedurende de pest van het jaar vijftienhonderd. Zij werden alle drie geprezen. Zij gebruikten sterke woorden van bloed en dood en het volk juichte hen toe. Maar zij, die van Diamante waren, werden bang voor den kleinen Gandolfo. "De smid heeft hem alle woorden ontnomen," zei men, "het zal hem niet gelukken."
Gandolfo vertelde, dat daar een man woonde, die nooit anders dan 's nachts uitging. Een man die nooit met iemand sprak. "Is hij krankzinnig?" vroeg donna Micaela. "O neen, o neen, hij is even wel bij het hoofd als gij of ik. Men zegt, dat hij zich moet verbergen. Hij is bang voor de regeering." Donna Micaela stelde veel belang in dezen man. "Hoe heet hij?" vroeg ze. "Ik noem hem signor Alfredo."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek