Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juni 2025
Gaetano zou niet kunnen leven indien hij nooit bij de bron zou zitten om legenden te vertellen. Maar als Gaetano niets anders deed dan wandelen in donna Elisa's tuin en perziken en mandarijnen eten, zou hij nooit de machtige menschenzee om zich hooren bruisen. Hij moest de wereld ingaan en heremiet op den Etna worden, hij moest in een der groote grotten wonen en leven van wortelen en vruchten.
"De gevangenis," zegt hij, "wat zal ik u daarvan vertellen? Ik heb elken dag mijn soep gehad, elken middag, dat is meer dan velen van u kunnen zeggen." De kleine Gandolfo zwaait zijn muts en roept: "Nu zijn er heel wat meer socialisten in Diamante, dan toen ge weggingt, don Gaetano." "Hoe zou dat anders kunnen zijn," lachte hij. "Alle menschen moeten socialist worden.
Als de Sindaco van Diamante voorbijging, zou hij Gaetano de hand kussen. Donna Elisa zou het beeld van fra Gaetano in haar winkel verkoopen. En Giannita, donna Elisa's peetdochter, zou voor Gaetano buigen en hem nooit meer een dommen kleinen monnik noemen. En donna Elisa zou zoo gelukkig zijn. O!.... Gaetano sprong op en ontwaakte.
Het was niet de gewone donna Elisa, die daar zat, het was een arme, oude, verlaten vrouw. Zij trok de naald langzaam op uit haar werk en toen zij die weer insteken moest, ging dat aarzelend en onwillig. 't Kostte haar moeite te verhinderen, dat de tranen op haar borduurwerk vielen en het bedierven. Donna Elisa had zulk een groot verdriet. Heden had zij Gaetano voor altijd verloren.
Zoo moest de sneeuwmassa op den Etna zich gevoelen als de zon haar oploste in bruisende bergstroomen. Zij zag naar de menschen, die de markt vulden en zij was verbaasd dat hun aanblik haar des voormiddags zoo gepijnigd had. Nu vond zij het heerlijk dat zij Gaetano liefhadden.
Maar toen donna Micaela Gaetano nu zag, vond ze dat dit alles in een gezicht kon gevonden worden en dat de meester niet noodig had gehad er iets aan toe te voegen. Daarom vroeg ze vergiffenis aan de oude edele heeren. Onderwijl had Gaetano de lange doozen met kaarsen gevonden, die op dezelfde plaats onder de toonbank stonden waar ze altijd gestaan hadden.
Het laatste en het vreeselijkste van alle onheilsberichten betrof Gaetano; ongeveer een week na don Ferrante's dood was Gaetano thuis gekomen. En dit had haar volstrekt niet beangstigd, maar integendeel verheugd. Zij had gejubeld eindelijk iemand in haar nabijheid te hebben, die haar beschermen kon. Terzelfder tijd besloot zij, dat zij Gaetano niet zou ontvangen indien hij bij haar kwam.
De kleine Gandolfo en de oude Assunta van de domtrap en de arme stoelmatter staan daar den heelen namiddag zonder een oogenblik rust te nemen. 't Is vreeselijk, dat Gaetano zal sterven, nu zij hem juist weer terug hebben gekregen.
En Luca, die eigenlijk beeldsnijder was en heiligenbeelden maken moest, had nooit tijd om in de werkplaats te zijn, maar hij was altijd in den tuin te vinden, waar hij de bloemen verzorgde. Ja, ze hadden ook een tuin op den rotsgrond van den Monte Chiaro. Maar Gaetano moest niet denken dat daarin iets bizonders groeide. Bij haar was niets zooals in het klooster, dat kon hij toch wel begrijpen.
Ze drukte de handen tegen heur hart alsof zij vreeselijke smarten leed en schreide bitter. "Maar nu zal ik bij u blijven, donna Elisa," zei Gaetano. "Gij blijven!" riep donna Elisa uit. "Ge moogt gerust gaan. Zie hem aan, Pacifica, zoo ziet een ondankbare er uit! Hij is geen Alagona. Hij is een avonturier."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek