Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Gisteravond gingen wij allemaal naar het slot om de zon te zien ondergaan, ten minste allen behalve Fred, die ons op den terugweg tegen zou komen, nadat hij naar het postkantoor was geweest, om te zien of er ook brieven voor ons waren.
En ik drukte nog de hand van den heer Holden uit Manchester, die ook al dagenlang zijn broeder zocht. In het halfduister van den vallenden avond werden er nog lijken naar de loods gebracht, waarop de vlag nog altijd halfstoks uitwoei. Reeds waren toen herkend: A. Kruger, Fred. Elsworth, L. H. Lamotte, Rosinquist, Pells, Capt.
"Ja, ik hoopte, dat het zoo zijn zou, van het oogenblik af, waarop Amy schreef dat zij Fred bedankt had. Ik was er toen zeker van, dat iets beters, dan wat jij 'de koopmansgeest' noemt, in haar hart was gekomen, en een uiting hier en daar in haar brieven deed mij vermoeden, dat liefde en Laurie den palm zouden wegdragen."
Ik heb verleden jaar praatjes gehoord over Fred en jou en ik voor mij geloof, dat, als hij niet zoo plotseling naar huis had moeten gaan, en zoo lang was opgehouden, er wel iets van zou gekomen zijn, is 't niet zoo?" "Dat kan ik moeilijk beantwoorden," zei Amy stijf; maar haar oogen glinsterden verraderlijk en deden voldoende zien, dat zij haar macht kende en behagen schepte in die wetenschap.
Het vuur smeult nu nog, dus ik hoop maar, dat hij uit mijn weg zal blijven," antwoordde Jo, terwijl ze zich op de lippen beet en van onder haar grooten hoed woedende blikken op Fred wierp. "Tijd voor de lunch!" kondigde mijnheer Brooke aan, op zijn horloge ziende. "Luitenant-generaal, wilt u het vuur aanmaken en water halen, terwijl juffrouw March, juffrouw Sallie en ik de tafel dekken?
Ik zal u even voorgaan naar boven." "Goed hoor, hij kent me wel," zei Scrooge, met zijn hand reeds op het slot der eetkamer. "Ik zal hier maar binnengaan, meisje." Hij draaide den knop voorzichtig om en stak zijn hoofd zijdelings door de deur. "Fred!" zeide Scrooge. Goeie hemel, wat schrok zijne aangetrouwde nicht.
Fred lachte, toen ik van Jo sprak, en zond zijn "onderdanige groeten aan den grooten hoed." Geen van beiden had Kamp Laurence en de pret, die wij daar hadden, vergeten. Wat een eeuw schijnt dat al geleden, hè? Tante tikt al voor de derde maal tegen den muur, dus ik moet eindigen.
De rimpels en plooien in het gele bestoven gelaat van mijn metgezel werden dieper en zijn oogen trokken zich ver in hun kassen terug, zoodat hij in die weinige uren wel 20 jaar ouder scheen geworden te zijn. Binnen in den wagen kreunde en zuchtte de arme Fred, ijlende als in koorts.
"En van welk houdt je het meest?" vroeg Fred. "Van Jo natuurlijk." "Wat doen jullie flauwe vragen!" en Jo trok verachtelijk de schouders op, terwijl de anderen lachten, omdat Laurie het zoo zei, alsof het vanzelf sprak. "Laten we 't nog eens doen: Waarheid is geen kwaad spel," zei Fred. "Het is een bijzonder goed spel voor jou," zei Jo zachtjes. Nu kwam haar beurt.
Onze Fred zat, als Hollandsch welvaren, zijn denkbeeldig paard, wiens werkelijke leidsels hij om de spijlen van zijn bed had gehaald, op te zweepen. Zoodra hij mij ontwaarde, wierp hij zich als door een electrischen schok getroffen op het kussen neer en zette een beklagenswaardig gezicht, den besten comediant tot eer. "Hè héë ." Hij zuchtte al dieper.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek